Üzdüler Anne, kırdılar yine kızının kalbini. Kopardılar tek tek tutunduğu dalları, paramparça ettiler hayallerini. Islanmış yastık yüzlerini tek başına değiştirdi yine.. Gece korkulu rüyalarında kendi kendini sakinleştirdi. Bu kez son diye diye, her defasında biraz daha ağladı, alev aldı. Acılar yaşadıkça olgunlaşır insan diyorlar, kızın hiç büyümek istememiş Anne. Keşke hep senin küçük kızın olarak kalsaydım, keşke ağrılarımda küçük kala bilseydi.. Ruhum darmadağın. Her bir yana parçalarım dağılmış toplayacak gücüm yok. Buna alıştım artık ama yeter ki basmayın parçalarımın üzerine. Hıçkırıklarım bile duyulmazken yapmayın..