Kitabın özellikle "Lozan ve diğer antlaşmaların kıyaslanması" ve "Lozanda başarı" kısmı tekrar tekrar okunmalı.Israrla itibarsızlaştırılmaya çalışılan Lozan antlaşmasının ne zorluklarla kazanıldığını, ayrıca önümüze koyulan diğer antlaşmalara kıyasla ne büyük başarı olduğunu anlıyoruz. Lozandan kalan sorunların unutulup bir kenara atılmadığını bu sorunların çözümü için her zaman uygun konjonktürün beklenildiği gözümüze çarpıyor. Kitaptaki şu pasaj bunun en büyük örneğidir.
"Montrö Boğazlar Sözleşmesinin imzalandığı gün Atatürk Afet İnan'a, Şimdi Antakya meselemiz var demişti"
Atatürk Hatay ile alakalı sonraki yıllarda Avrupada ikinci dünya savaşının ayak sesleri duyulurken bu siyasi zeminden çok iyi yararlanmış Hatay için harekete geçmiştir. Nitekim sonuç olarak önce bağımsızlığını sonra anavatana katılmasını sağlamıştır. Kendisi anavatana katılımını göremese de bu meseleyi halletmiş bir şekilde ruhunu teslim ettiğinden eminiz. Kitabı okuyanlar ne demek istediğimi anlayacaktır.
Musul meselesinde de işin nasıl sürüncemeye girdiğini, ikiyüzlü raportörlerin yaptığı haksızlıklar ve İngiltere güdümündeki Milletler Cemiyeti güzel işlenmiş.
Fakat şahsi kanaatim odur ki azınlıklar konusunda inanılmaz detaya girilmiş, hatta asıl konunun dışına da çıkılmış beni sıktı açıkçası.
Hasılı kelam kitap genel itibariyle oldukça başarılı.
