Çocuklarınız sizin çocuklarınız değil.
Onlar, hayatın kendine duyduğu özlemin oğulları ve kızları.
Sizin aracılığınızla gelirler ancak sizden gelmezler.
Sizindirler fakat size ait değiller.
Zira onların kendi düşünceleri vardır,
Bedenlerine yuva olabilirsiniz ancak ruhlarına değil.
Çünkü onların ruhlarını, yarının evinde barınır -ki siz orayı ziyaret edemezsiniz, rüyalarınızda bile-.
Onlar gibi olmaya çalışabilirsiniz ama onları kendiniz gibi kılmaya uğraşmayın.
Zira hayat ne geriye gider ne de kendini dün ile meşgul eder.
Siz, çocuklarınızın yaşayan oklar gibi fırlatıldığı yaylarsınız.
Okçu, sonsuzun yolundaki hedefi görür ve okları süratle, en uzağa gidebilsin diye tüm kudretiyle gerer sizi.
Okçunun elinde sevinçle bükülün,
Çünkü o, uçan oku sevdiği kadar, sağlam yayı da sever.