Hazin esen rüzgârlar meçhule savuruyor
Vuslatın yokluğum, uzaklar sensiz ar geliyor
İsmin dilimde bir dua, varlığın şifa veriyor.
Yokluğun derin yara, çareler az geliyor
Telaş içinde nefes nefese yaşarken unuttuğumuz, görmediğimiz, hissetmeye fırsat bulamadığımız duygularımız vardı unuttuk sevgiyi bölüşmeyi, özlemlerimizi, hüzünlerimizi ve farkında olmadan unuttuk yalnızlığı bölüşmeyi…
Sakladıkça büyüyen, büyüdükçe mutsuzluğa sürükleyen ve sonunda koskoca bir yaşamla yalnız kaldık kalabalığın içinde.
Oysa hayat hiç bir zaman kalabalığın içindeki gerçek olmadı. çünkü hayat gerçeğin içindeki yalnızlıktı...!
Hayatı bölüşebilmekti aslında hikâyenin aslı...
Kasım rüzgarlarıyla üşürken bedenim
Sonbahar yağmurlarıyla buz tutmuşken içim
Bir masum tebessümdü içimi ısıtan
Öncesinde başlayan sonrasında içimi alev alev yakan
Ben yalnızlığı sende sevdim suskun yüreğim
Yağmalanmış yaz akşamları sarar ruhumu
Yağar gönlüme serseri yağmurlar
Islanır ruhum, üşür dizelerim