Sebepsiz yere kaçmaz insan!
Sayfa 85 - İş Bankası Yayınları 18. BasımKitabı okudu
"Ne bileyim işte sebepsiz yere çiçek alsın adamlar. Ve sebepsiz yere gülebilsin kadınlar..." 🌸✨
Didem Madak
2'nci şiirim :))
Sebepsiz sevdik bazısını.
Neden aramadan sadece sevdik.
Gözlerini, ellerini, yüreğini..
Sorgusuz sualsiz sevdik.
Gülen yüzünü, sıcacık dokunuşunu, rengârenk dünyasını…
Mutlu olduk kimi zaman kimi zaman gözyaşı döktük.
Kimi zaman şah damarımız kadar yakın olduk birbirimize
kimi zaman çok uzak.
Hep sevdik bazısını sebepsiz.
Bir çocuk
"...ama içten içe yaralanmıştım."
Çocukluğumun ilk yıllarından net bir şekilde hatırladığım sadece bir sahne var, belki sen de hatırlarsın. Bir gece hiç susmadan 'su istiyorum' diye ağlıyordum, susadığımdan değildir ya büyük ihtimalle biraz sinir bozucu olmak ve biraz da kendimce eğlenmek içindi. Çok sert birkaç tehdidin işe yaramaması üzerine beni yatağımdan almış, avluya bakan balkona taşımış ve kapıyı kilitleyip bir süre pijamalarımla orada yalnız bırakmıştın. Bunu yaparak hata ettiğini söylemeye çalışmıyorum, huzurlu bir gece için belki de tek çözüm buydu ama beni yetiştirme tarzının ve üzerimdeki etkinin nasıl bir özelliğe sahip olduğunu anlatmaya çalışıyorum. Bu olay sonrasında bir süre için gerçekten de uyumlu bir çocuk oldum sayılır ama içten içe yaralanmıştım. Yapım gereği, su istemek gibi basit bir harekete kapı dışarı edilecek kadar korkunç bir şekilde karşılık verilmesini birbiriyle bir türlü bağdaştıramadım. Yıllar sonra bu dev adamın, babamın, yani mutlak otoritenin her an odama öylece girip adeta sebepsiz yere beni yatağımdan alarak balkona çıkaracağını, onun için ne kadar da önemsiz göründüğümü düşünerek acı çektim.
