...
Patikayı oluşturduğumda günler, haftalar, belki aylar geçmişti... Bir gözyaşının patika oluşturması ürkütücü ama aynı zamanda umut vericiydi. Bu patikadan koşarak geçebileceğimi fark ettim. Benim patikamdı çünkü, benim gözyaşlarımdan oluşan... Herhalde nerelerde düşüp kalkacağımı bilebilirdim. Ama insanın kendi bilinirliğinde düşmesi çok vahimdi.
...
Yetmiyor be insanın hayatı; en çok beklemeye, durup beklemeye yetmiyor. Bir değişmeyen o var ama, o uzun bakmak geçmişe. Büyüyünce insanı başkalarını kandırmaya sevk eden o uzun bakmak.
Kusursuz ama sancılı bir şey anlaşmak. Aslında sevmek üzereyiz; dünyanın ağzında, yeniden bir hayat. Uydurulmuş, biçimsiz, bizim olmamış bir hata. İyi bildiğimiz kış.