...Sefiller kitabı kapıyı çalıp şöyle diyor: Sizin için geldim, sayfalarımı çevirin.
Victor Hugo - İtalyan Yayıncıya Mektup, 18 Ekim 1862 Sefiller (2 Cilt Takım)
Sadece bedenleri, şekilleri, görüntüleri sevenlere ne yazık!
Ölüm her şeyi yok edecek.
Ruhları sevmeyi deneyin...
📕Sefiller
✍🏼Victor Hugo
Perfect Days / Film Önerisi (İZLEYİN!)
Hirayama Tokyo’da tuvaletleri temizleyen ve yalnız yaşayan birisidir. Her günü rutindir ve bu rutini yaşar hiç sıkılmadan. O çünkü en ufak şeylerden, hayatın ayrıntılarından, doğanın güzelliğinden zevk almasını bilen birisi. Çoğumuz rutine öcü gibi bakarız ya da monotonluktan çok sıkılırız ve böyle bir hayat yaşamak istemeyiz. Ama acaba gerçekten rutin kötü müdür? Victor Hugo Sefiller kitabında diyordu ya; “Uzandı ve gökyüzündeki yıldızları seyretti. Çünkü bunlar bedava ve en güzelleriydi.” Tanrı o kadar güzellikler verdi ki hayatın içine acaba biz dünya telaşına ya da kötü yaşarız korkusuna kapılıp bunları göremiyor muyuz? Hirayama diyor ki filmde; “Sonra bir sonradır. Şimdi şimdidir.” Sonra sonra yaşanmalıdır biz şimdiyi yaşıyoruz ve buna odaklanmalıyız. Filme genel olarak bakarsak hiçbir şey olmuyor. Bir adamın rutinini izliyoruz. Ama zaten hayat böyle değil mi? Bence kendisine iyilik yapmak isteyen her insan bu filmi izlemeli ve Hirayama’yı anlamalı. Onu ve hayata bakışını.
Bugün annelerini imtinayla ve büyük bir sanat marifetiyle paylaşanlar kurşuna dizdiler annesi olmayan yetimleri bir daha öldürdürdünüz annelerini. Anneleriniz bir zenginlik yaşamınız külfetsiz annesiz olan garibanlar muhtaç ve deminsiz sefiller.
(Boran Deniz)
Kalabalıklar daima tehlikelidir. İçlerinde mutlaka ruhlarını ucuza satan alçaklar bulunur.
Sefiller, Victor Hugo
"OROSPU ÇOCUĞU" DİYE İLTİFAT OLUR MU ))
Yıl 1887 Gazetecinin biri,Victor Hügo'ya soruyor:
-- "Eserleriniz ve siz bugüne dek çok olumlu eleştiriler aldınız,
çok övüldünüz. Bunlar arasında sizi en çok hangisi hoşnut etti?" Hugo anlatır:
-- "Karlı bir kış gecesiydi. Eş dostla yeyip içmiştik.
Mesafe kısa diye, evime yürüyerek dönüyordum.
Ama fena halde sıkışmıştım.
Hızlı adımlarla, malikanemin bahçe kapısına vardım.
Kapı kilitliydi.
Var gücümle uşağıma seslendim: 'İgooooooor!'...
Defalarca bağırmama karşın, İgor beni duymadı.
Sidik torbam Atlas Okyanusu büyüklüğüne ulaşmıştı.
Altıma kaçırmak üzereydim.
Yaşlılık işte. Çaresiz, bahçe duvarına yanaştım.
Etrafa bakındım, görünürde kimseler yoktu.
Düğmelerimi çözdüm ve su dökmeye başladım.
Tam o sırada arkamda bir at arabası durdu.
Hiç kıpırdamadan, sessizce işiyordum.
Arabacı nefret dolu bir sesle:
-- "Seni haddini bilmez, buruşuk orospu çocuğu..!
O işediğin, Sefiller'in yazarı Victor Hugo'nun duvarı..!" dedi.
İşte, hayatımda duyduğum en güzel iltifat dolu söz buydu."