Kitabın kapağını kapattığım andan itibaren büyülenmiş gibiyim. Bir taraftan Fransız Devrim tarihine tanıklık ederken, diğer taraftan kitabının ana karakterleri üzerinden sefalet, ahlak, adalet, erdem ve vicdan üzerine harika bir hikaye okudum.
İyilik ve kötülüğün bitmek bilmeyen çatışmasını evrensel boyutta ele alan bu muhteşem insanlık hikayesi, adalet ve vicdan üzerine tüm fikirlerimi yeniden sorgulamamı sağladı. Ve Jean Valjean... alt tabakanın çaresizliğini temsili. Aslında kötü olan toplumsal düzenin, kötülüğe ittiği bu karakter ekmek çaldığı için suçlu ilan edilip cezası bittikten sonra içinde uyanan vicdan duygusu ile gizemli bir dönüşüm yaşamaya başlıyor. O andan itibaren anlıyoruz ki "vicdanın uyanışı ruhun yücelişidir"
Masumiyetin simgesi Cossette, görevden daha yüce bir şey olmadığını düşünen ve ideali, insan olmak yerine büyük, yüce, kusursuz olmak olan Javert, idealist Marius ve saf kötü Thenardier unutulmayacak karakterler oldu benim için.
Tüm bunlara bakıp sizi kolay bir okuma beklediğini düşünmeyin. Harika karakterlerle ilerleyen hikayenin yanısıra, kurgu kesilip sayfalar boyunca Hugo'nun şahsi fikirlerini, Paris'in ayrıntılı tasvirlerini veya dönemin şartlarını görüyoruz. Hikaye heyecanla ilerlerken bu kesintiler olaylardan kopmaya neden olsa da yazar bu sayede toplumsal, siyasi ve tarihsel birçok konu hakkında bilgilendiriyor bizi. Sonuçta hem hacimce hem içerik olarak dolu dolu bir eser okumuş oluyoruz. O yüzden bu kitap, belli bir okuma alışkanlığının yanısıra sabır gerektiriyor. Ama hayatın bir döneminde okunmalı mı? KESİNLİKLE EVET
