Sevgili
Bir alıntıyla başlamak isterken hangi sayfayı açacağımı seçemedim. Ben miyim okuma yoksunu yoksa kelimeler, cümleler midir anlatmakta yetersiz kalan… Söyleyebilirim ki; Sermuharririn sevgiyi, üzüntüyü, mutluluğu, acıyı her haliyle hayatın içinden, en masum ve en doğal biçimde yazılmış bir eseridir. Keyifli okumalar dilerim.(:
Edirne Selimîye Camiinin hünkar mahfeli mihrabında şu ayet yazılıdır:
"Yevme la yenfau malun ve la benun. İlla men etallahe bi kalbin selim."
Mealen:
"Evladın ve malın yarar sağlamadığı gün. Allah'a selim bir kalple gelenler hariç."
Mimar Sinan çok ince düşünmüş! Sultan Selim için yaptığı caminin, hünkar mahfelinin mihrabını bu ayet ile tezyin etmiş. Sultan Selim'e selim kalbi hatırlatmış! Dünyanın özeti bu işte!
Yine kitaptan şu beyiti çok beğendim.
Eğer olmazsa cân cânâne vâsıl
Tasavvuftan tasarruftan ne hâsıl
Veled Çelebî
Son zamanlarda okuduğum en güzel kitaptı. Okurken kaç yazıya niyetlendim. Alıntı mi paylaşsam, kitabı mı anlatsam, Mustafa Kara ismini ilk nerede, nasıl duydum ondan mi bahsetsem, bu kitaba nasıl ulaştığımı mi hikaye etsem, Hocanın youtubedaki bir saatlik videosunu mu çıtlatsam...
Sonra kitabın özetini yukarıda bahsettiğim iki şey üzerine oturtmaya karar verdim. Âşîna ruhlar beni anladı sanırım. Başucu kitabı yapolabilir. Mektup demiş ama modern hayata bir reçete. Bol bol tefeül yapılabilir.
Mutlaka okuyun.
Yılmaz Güney
Yine kendisine ait olan:
"Halkın sanatçısı, halkın savaşçısıdır." sözünün hakkını veren Yılmaz Güney'in, Fatoş Güney ile tanışmasından sonraki hayatını (yeri geldikçe önceki yıllara da değiniliyor) merak edenlere güzel bir kaynak olacağı düşüncesindeyim.
Daha önceden Hücrem, Boynu Bükük Öldüler, Selimiye Mektupları ile Soba Pencere Camı ve İki Ekmek İstiyoruz'u okumuş biri olarak bu kitapla da oradaki anlatılanlarda bütünleşince;
"Hak yolunda halk için ölüm, en şerefli ölümdür." diyen Yılmaz Güney'in, vefatına kadar bu sözlerinin arkasında durduğuna bir kez daha şahit oldum.
Bu arada, istese bambaşka bir hayat sürebilecek olan ve anne-babasını bile sevdası uğruna terk edebilen (daha sonra barışıyorlar) Fatoş Hanım'a da hayran olmamak elde değil.
Fatoş Güney'in yüreğine ve kalemine sağlık derken, Yılmaz Güney'in güzel günlere olan inancıyla keyifli okumalar dilerim.
Bir erkek düşünün ki eşine yazdığı mektuplarda ona " oğlumun yiğit anası, yiğit karım, ciğerim, anam, babam, hüzünlüm, yürekli karım, mert kadınım ve en bilinen olarakta sevgili " diye hitap ediyor. Bir erkeğin böylesi bir coğrafyada eşine erkeğe atfedilen bir sıfatla seslenmesi asıl söyleyenin kendi yiğitliği olsa gerek. Yılmaz Güne şöyle yazmış bir mektubunda: " Sen bir aslansın, bir gün 'baba' dönecek evine, oğluna, karısına, elinde beyaz bir gül, yüzünde geçmişin hüznü, geleceğin umudu, bugünün sevinci olacak, Merhaba yiğit karım, Merhaba oğlum diyecek ve onlara güzel günlerin masalını söyleyecek.
Sabahattin Ali’nin ‘Canım Aliye, Ruhum Filiz’ kitabını okuduktan sonra Sabahattin Ali’yi tanıdım demiştim. İşte ‘Selimiye Mektupları’ndan sonra da Yılmaz Güney’i tanıdım. Şimdi Selimiye Üçlemesi için sabırsızlanıyorum.
.
‘Bu mektuplar, Yılmaz Güney’in sansürden geçmiş ‘görülmüş’ duygularını, düşüncelerini anlatır, halkımızın okumasında da sakınca yoktur aksine yarar vardır.’
“sevgimiz, acımız, özlemimiz, her duygumuz görülmüştür...”
.
Oğlu 6,5 aylık, karısı 20, kendisi 36 yaşındayken başlayan hapishane hayatında neredeyse iki günde bir yazdığı mektuplardan oluşuyor kitap. Oğlunun, sevdiği yiğit karısı Fatoş’un, ailesinin olduğu fotoğraflarla, hatta kendi el yazısının bulunduğu mektuplarla zenginleştirilmiş bir kitap.
Hapis yattığı iki yıl boyunca yazmış olduğu mektupların bir tanesinde bile ümitsizlik yoktu. Hep umut, hep hedefler vardı. Bir mektupta ‘asıl hapishane, insanın kafasında yarattığı hapishanedir..’ diye yazmıştı, işte Yılmaz Güney’in fikirleri hiçbir zaman hapis olmamış, okudum!
.
Tanımak için okunması doğru bir kitap fakat sadece kendi mektuplarından oluştuğu için sıkılabilirsiniz, ben sıkılmadım! Aksine iyi ki okudum.
Ne olursa olsun umudunu yitirmedi her mektubunda karısına boyun eğmeden yaşamanın , güçlü olmanın, umudu yeşertmenin öneminden bahsetti. Dört duvar arasında okudu okudu okudu, yazdı yazdı yazdı, üretti. Ona demir parmaklıklar taş duvarlar engel olamadı.
Karısını çok sevdi onca sıkıntının içinde ona duyduğu o güzel aşkı o kadar güzel anlatıyor ki mektuplarda.ağlamamak elde değil o satırları okurken. Biz ise en ufak bir olumsuzluk karşısında yıkılırken insanlar sonu belli olmayan dört duvar arasında sıkışmış kalmış durumda bile bu kadar umutlu güçlü dimdik inançla inatla kalabilmişti.