eğer gerçek düşüncelerimi söyleyebilme alışkanlığım olsaydı,onların işlediği suçları, hiçbir pişmanlık duymadan, annemle babama söyleyebilirdim fakat annemle babamı bile anlayamıyordum ki. İnsanlara durumu anlatmak,asla işe yaramayacağını düşündüğüm bir yöntemdi.Anneme,babama,çevremdekilere söylesem,hatta devlet yetkililerine bile söylesem,sonuç olarak bu,hayata tutunabilecek kadar güçlü olan insanların toplumun sadece iyi yönlerini yüksek seslr gözümün içine sokmaya çalışmalarıyla sonuçlanmaz mıydı?
Küçüklüğümden beri, sürekli olarak bana çok neşeli bir insan olduğum söylenirdi ama ben daima kendimi cehennemde gördüğümden bana çok neşeli olduğumu söyleyen insanları, kendime kıyasla oldukça huzurluymuş gibi görürdüm.