İzmir'e
İçki, sevgili, ev, aile, arkadaş, eğlence, dünya işleri, bir aralık fikir bile... Hepsi, hepsi zarına iğne batırılmış, cıgara tutulmuş kırmızı, yeşil, sarı, turuncu balonlara döndüğü günlerimiz olur. Her şey rengini, uçarlığını, sevincini lahzada* boşaltır. Öyle zamanlarımız olmamasına imkân mı vardır? Balonlarına hiç iğne batırılmayan
Üniversite sıralarında yazdığım küçük bir hikâyenin anısı... :)
ALÂATTİN
Güneş ufukta yükselirken yeryüzü derin bir uykudan uyanmak üzereydi. Kuşlar cıvıl cıvıl şarkılarını söylüyor, insanların hayat karmaşasına tatlı bir ahenk katıyordu. Düzen olması gerektiği gibi ilerliyor, Gök Kubbe heybetiyle insanların karşısına çıkmaya hazırlanıyordu. Zaman hızlıca akıyor, küçük evlerin küçük yaşantıları, küçük bir
Berzah 2.
Her zaman ki monotonluk devam eder. Servise biner uyumak için gözlerini kapatır ama nefes alamadığını hisseder, her zaman ki gibi panik atağı devreye girer. Artık o kadar sık bu travmayı yaşamıştır ki, panik atak, normal atak haline gelir. Nefes alamadığını düşündükçe, nefes aldığını da düşünerek çatışma yaratır beynine, savaş devam ederken, bir