Ben zamanı yaşayan insanlardan değilim, ben geçmişin tadını çıkaran mutsuzlardanım, şimdiki zamanı yalnızca hareket olarak algılayanların gerçeği bu, gerçek bu, dedi Reger, ben şimdiki zamanı hareket ve uygunsuz bir istek olarak algılıyorum, bu benim mutsuzluğum. Ama doğaldır ki tam olarak da böyle değil, dedi Reger, çünkü ben gene de hiç durmadan şimdiki zamanı olduğu gibi görme yeteneğine sahibim ve o doğal olarak her zaman yalnız mutsuzluk getiren, mutsuz eden değil, bunu biliyorum, tıpkı geçmişin onu düşündüğümüzde mutlu kılmadığı gibi, bunu biliyorum.
Eczacı '' Benim bir dinim var dedi '' '' Kendi dinim ; hatta onların bütün gülünç , sahte törenlerine , hokkabazlıklarına karşılık , hepsinden çok dindarım ben ! Tanrıya taparım ben ! Bu tanrı ne olursa olsun hiç önemi yok. Yurttaşlık , aile başkanlığı görevlerimizi yerine getirmek için bizi yeryüzüne yerleştiren yüce varlığa , yaradana inanıyorum. Kiliseye gitmeye , gümüş kapları öpmeye , bizden daha iyi beslenen bir yığın maskarayı semirtmeye hiç ihtiyacım yok ! Çünkü Tanrı'ya pekala bir ormanda , bir tarlada ya da eski insanlar gibi yalnız gökkubbeyi hayranlıkla seyrederek ibadet edilebilir. Benim Tanrım Sokrates'in , Franklin'in , Voltaire'nin , Beranger'in Tanrısıdır. ( Son cümle ''Savoie'li Rahibin İnanç Yolu''ndan )
Sayfa 64Kitabı okudu
İSTANBUL AĞRISI
Kanatları parça parça bu ağustos geceleri
Yıldızlar kaynarken
Şangır şungur ayaklarımın dibine dökülen
Sen
Eğer yine İstanbul'san
Yine kan kopuklu cehennem sarmaşıkları büyüteceğim
Pançak pançak şiirler tüküreceğim
Demek yine ben
Limandaki direkler ormanında bütün bandıralar ayaklanıyor
Kapı önlerinde boyunlarını bükmüş
Ey benim iyimser hallerim
Çabuk aldanışlarım
Hep inanışlarım
Hatayı hep kendimde buluşlarım
Değmeyecekleri kafama takışlarım
Herkesi insan yerine koyuşlarım
Hepinize Elveda..
Artık ben kimsenin
Hiç kimsesi olmayacağım !
Nazım HİKMET
“Her ikimiz de ölümü çok erken tanımışız,” dedi Breuer düşünceli
bir biçimde, “ve her ikimiz de erken yaşlarda acı bir kayıp ya
şamışız. Kendim için konuşacak olursam ben hâlâ bunu üzerimden
atamadım. Ama sizinki, siz bu kaybmıza ne diyeceksiniz? Sizi
koruyan bir babanızın olmaması nasıl bir şey?”
“Beni koruyan mı yoksa bana baskı yapan mı? Bu bir kayıp
mıydı acaba? Bundan emin değilim. Ya da şöyle demeli: Bu
durum, çocuk için bir kayıp olarak görülebilir, ama adam için
değil.”
“Bunun anlamı?” diye sordu Breuer.
“Bunun anlamı sırtımda babamı taşıma yükünü yaşamadım hiç,
onun yargılarının ağırlığı boğazıma çökmedi, benim yaşama hedefim
onun tutkularını gerçekleştirmek biçimini almadı. Babamın
ölümü bir nimet, bir özgürlük olarak da görülebilir. Onun geçici arzuları
asla benim yasam haline dönüşmedi. Kimsenin daha önce
geçmediği kendi yolumu kendim keşfetmek üzere tek başma bırakıldım.
Bir düşünün! Ben, Deccal, sahte inançlarla cinleri kovabilir,
her başarım karşısında sitemle acı çeken bir vaiz-babayla yeni
hakikatler arayabilir miydim? Tüm o yanılsamalara karşı yürüttü
ğüm mücadeleyi kendi şahsına bir saldırı olarak görecek bir babayla?”
“Ama”, diye araya girdi Breuer, “ona ihtiyacınız olduğunda sizi
korumuş olsaydı, yine de Deccal olmak zorunda kalır mıydınız?”
