Günlerdir, etime işlenmiş bir acı ile dolaşıyorum.Başım göğe kalkmıyor, bulutlara bakmaya yüzüm yok. Günlerdir, gördüğümü algılamıyorum, duyduğumu anlamıyorum, konuştuğumu fark etmiyorum. Günlerdir ben, kendimde olamayışımı yaşıyorum. Kelimelerle, hareketlerle, sözlerle, seslerle..
Günlerdir, elim her cüzdanıma gidişinde, içimdeki, etimdeki acı depreşiyor.
Günlerdir, annem her önüme çay koyuşunda, ‘Can neden çayından içmiyorsun’ deyişinde, sustuğumu fark etmeden, kendimi kurcalaya kurcalaya bozuyorum.
Günlerdir, attığım her adımda, yürüdüğüm her yolda, yanımda senin olmadığını fark edip, senin artık hayatımda olmadığını fark edip, senin artık beni görmek istemediğini düşünüp, kendimi çaresiz bırakıyorum.
ve ben günlerdir, neşeli olmaya çalışıp, alkol komalarına girmemek için, kendime yeminler ediyorum, içmeyeceğim diye..