Sonunda müşriklerin dediğini tekrar ediverdi:
"Lat ve Uzza'da hayır vardır!"
İşkence son buldu. Evet, işkence son buldu ama göğsine mengeneler geçirilmeye, zihnine kıymıklar batırılmaya şi başlayacaktı. Ne olmuştu böyle? Sayıklıyor, sayıklıyordu, "Sen ne yaptın Ammar? Bedenindeki işkenceyi ruhuna aktarmak sen ne yaptın böyle?" Lanet olsundu o ana, ıstırabı cana y miş, o da dilinin ucundan öylesine söyleyivermişti işte Kal bini yokladı; elbette Allah'ın sevgisi eskisinden fazlaydı. A işte orada Lat ve Uzza'nın adını hayırla anmıştı ya!.
Ammar, günlerce sahralarda, kırlarda dolanıp ölmek iste di. Hayır, hayır, buna dayanamayacaktı. Nereye gitse eğleşe miyor, söylediği küfür dolu cümleyi aklından çıkaramıyordu Ve bir sabah onu gülümün huzurunda gördüm. Toprağa va zünü koymuş, yalvarıyordu:
"Kurtar beni ya Rasûlallah, beni kendimden kurtar!" "Üzülme Ammár! Kalbin imanla doluyken bu söylediğinde bir beis yoktur."
Ammar rahatlar gibi oldu, ama içi içini yemeye devam ediyordu: "Sen ne yaptın Ammar? Annen ve baban senin yaptığını yapmamıştı!.."
Ammâr bir türlü huzur bulmuyordu,bulmayacaktı. Ta ki Allah konuştu:
"Kim ki Allah'a iman ettikten sonra küfür ederse bunlar gazab-ı İlahi'ye uğrar; fakat kalbi iman ile mutmain olduğu halde ikrah edilen kimse müstesna!"35
Ammár, akan kanlarının hepsini İslam'a helal etti. Bedeninde hiç iyileşmeyen işkence lekelerine gelince; onları öte dünyaya, Allah'a götürecekti...
"En kötüsü, hayır demeyi öğrenemedim. Yemeğe kal dediler: kaldım. Oysa, kalınmaz. Onlar biraz ısrar ederler; sen biraz nazlanırsın. Sonunda kalkıp gidilir. Her söylenileni ciddiye almak yok mu, şu sözünün eri olmak yok mu; bitirdi, yıktı beni."
Özdemir Asaf
Sana gitme demeyeceğim.
Üşüyorsun ceketimi al.
Günün en güzel saatleri bunlar.
Yanımda kal.
Sana gitme demeyeceğim.
Gene de sen bilirsin.
Yalanlar isteyorsan yalanlar söyleyeyim,
İncinirsin.
Sana gitme demeyeceğim,
Ama gitme, Lavinia.
Adını gizleyeceğim
Sen de bilme, Lavinia.
«Sen benim üzerimde gücünü gösterdin, ama bilmiyorsun ki, felaketten yılmam ben; bunu bilmen gerekmez miydi? Kalbimi uykularda mı yarattın? Sana söylüyorum; bütün varlığım, içindeki her damla kan, seni hiçe saydığından, bağışlayıcı yardımına tükürdüğünden ötürü mutludur. Bu saatten öteye ben, senin bütün eserlerinden, bütün senden el-etek çekiyorum: bir daha Seni düşünecek olurlarsa, bütün düşüncelerime lanetler ediyorum; bir daha senin adını anarlarsa, dudaklarımı koparıp atmak, görevim. Gerçekten varsan, sana ömrümde ve ölümümde son sözümü söylüyorum: Hoşça kal! Sonra da susuyor, senden yüz çeviriyor, alıp başımı gidiyorum…»
Sayfa 112
Lavinia
Sana gitme demeyeceğim.
Üşüyorsun ceketimi al.
Günün en güzel saatleri bunlar.
Yanımda kal.
Sana gitme demeyeceğim.
Gene de sen bilirsin.
Yalanlar istiyorsan yalanlar söyleyeyim,
İncinirsin.
Sana gitme demeyeceğim,
Ama gitme, Lavinia.
Adını gizleyeceğim
Sen de bilme, Lavinia.
Dokuza Kadar On