Yokluğun birilerinin varlığına tesir etmesi gerekir. Etmiyorsa, kimse için önemli olmamışsın, kimsenin hayatında boşluk hissedilecek bir yer dolduramamışsın demektir bu. Uçsuz bucaksız bir yalnızlığın orta yerinde yaşamışsın demektir.
Şüphenin gölgesi düşmüşse yüreğe, vefasızlık vurmuşsa insanı ve dostluğa adanmışsa duygular, kim kendisine, "Görmezden gel, bir defa daha hatırla hoşgörünün varlığını!" diyebilir ki?
Bir başıma yaşamayı hemen hemen öğrendim. Hemen hemen diyorum, çünkü insan tek başına yaşayamaz. Yaşamak sandığı şey kendi küflü, rutubet kokan yalnızlığında içten içe çürümek, azar azar tükenmekten ibaret.