18.02.2024
Kaybettiğimiz halde bir gün döneceğine inandığımız insanlar vardır. Ansızın, kalbimize misafirmiş gibi girer ve hiç ummadığımız bir anda içimizden çıkıp gider. İşte bu yüzden sevmek bize kaybetmeyi de öğretir. Biz yolcu etmiş olsak bile, onlar bizim gidenlerimizdir. Sen de öylesin benim için. Sevmeyi senden öğrenmiştim. Benim senden önceki hayatım
Bir Bardak Çay (Kendimden)
Bir bardak çay,
Yanında sigara...
Birde gece
Resim yoksa da hayalin var..
Benden mutlusu yok..
Çünkü seninleyim.
Tüm mesafelere inat,
Hüzün çökmüş çöksün dert değil.
Çok eski ve çok uzun maalesef:(
O gün hastanede yatmakta olan arkadaşımın yanına ziyarete gitmiştim. Kendisi hiç iyi görünmüyordu. Sarıya meyilli ten rengi daha da bir sararmıştı. Adeta bir çiçek gibi soluyordu. Halleri hareketleri de değişmişti. Mesela benim eskiden beri tanıdığım Osman; samimi, heyecanlı, kanı hızlı akan biriydi. Ama o gün gördüğüm Osman ise durgun, bıkkın,
Ölmek bu kadar kolay değil.
Ölümüm birden olacak seziyorum. Ve sen, gelip göğüs kafesimin ortasını tarumar ederken, ben yoksulluğun şakağına dayayacağım senin bana verdiğin revolveri. Sol omzumdan hırkamı al üzerine giy. Güneş’in bile üşüdüğü soğuklardan geliyorum. Talan olmuş çocukluğunu unut. Beni anımsa.
Yıllara, yollara ve dahi umuduma sıktığım yedi altımışbeşlik
ilk vazgeçemeyişim, ilk yenilgim gibi değil bu sefer. Bu sefer hakkını vererek vazgeçiyorum senden!.. Şiirleri ağlata ağlata, imla imla kanata kanata ayrılığın gözlerini.. Sensizken alamadığım nefeslerimi sızısıyla ciğerlerime çeke çeke vazgeçiyorum.. Çünkü anladım sevgili, Geceleri uykusuzluğumun nedeni de sen olmuyorsun mesela. Senli rüyalara uyanmıyorum artık. Herhangi bir semtin, herhangi bir kaldırımında yanımdan geçen biriyle benzeştirmiyorum seni, işte bu tam olarak sen demiyorum. Ama maruz gör, çok sevdim seni.. Haketmediğin kadar çok sevdim... Hiçbir kelime seni tarif etmeye yetmezken, kelime kelime aradım seni yokluğunun karanlığında. Vazgeçiyorum be sevgili.. Artık pişmanlıklarımda bile geçmiyor adın. Anladım, en dibe vurmuşum ben seninle. İçim, dışım her yanım yanmış yine de körü körüne bağlanmışım sevgine. İçinde küflenmeye yüz tutmuş sevginle avunmuşum günlerce.. Yüzüme vuran rüzgarda, kaşlarımı çatmama sebep olan güneşte bile sana dönmüş yüreğim. Nebze nebze yok olmuşum yokluğunun sıcak ateşiyle.
SON, SON DEĞİL, SON DEĞİL BİLE DEĞİL
Mümkünsüz. Mümkün değil. Namümkün. Bizi anlatan bu kelimeyi daha farklı şekillerde de kullanabilirdim biliyorum. Sözlüklerdeki anlamı toplumca çok da bilinmeyen kelimeleri, zamanında senin yokluğunun sancısında geldiğim kültürel yükselme bilinsin diye sürekli kullanmak istedim ama artık buna ihtiyaç duymaktan vazgeçtim. Seni anlatabiliyor olmam
..Benim Sevmelere Gebe Yıllarımdın Sen...
Düşünmediklerimiz, aklımıza gelmedikler ve de tahmin etmediklerimizdir asıl canımızı yakan...
O da olduktan sonra, bu da oluyormuş der, geçer gideriz ve onun da değeri bu kadarmış deriz daha sonra...
Duvara benziyor bu, O da yıkıldıktan sonra, ah, ah, ben ne yaptım deriz...
Ahlarla, vahlarla geçen zaman
Yenildim
Sana değil, sensizliğe
Küle dönerken yokluğunun cehenneminde
Yana yana sevdim seni.