Acıya alışmak dedikleri bu olsa gerek.
İyi ki böyle. Düşünüyorum da, ilk gün ki acı aynı gücüyle kalsa, hiç kimse yaşayamazdı herhalde. O kopkoyu acı, keder, kahroluş, pılını pırtını toplayıp, geldiği çabuklukla çekip gitmiyor aslında.
Olduğu yerde duruyor! Şekil değiştiriyor yalnızca, daha katlanılır bir çehreyle çıkıyor karşımıza.