Allahim olmek istiyorum sana gelmek istiyorum seni seviyorum
Ben seni çok seviyorum ve işte, Allahım,seni orada,köşede tek başına oturmuş görüyorum,yalnızım,küçüğüm,çaresizim,güzelim,meleğim ne oldu,derdin nedir,anlat bana,yoksa annenle baban seni de mi üzüyorlar,söyle ve yanına oturuyorum,niye böyle umutsuz ve hüzünlüsün demek istiyorum,ama demiyorum ve susuyorum ve sonunda laf olsun diye konuşunca,her zamanki gibi,ağzımdan en boktan ve en ruhsuz sözler dökülüyor ve çok mu yorgunsun,diyorum boş boş
Sayfa 194Kitabı okudu
Bu olaydan habersiz iştirakçiler Greve Meydanında hala tüten ateşin etrafına dizilip konuşmaya başlarlar. Soren Kierkegaard ortamın manevi havasından etkilenip ağlamak ister ancak bunu beceremez. Meydana yakın bir yerde önce ılık zemine uzanmış ısınan bir köpeğe doğru bakış atar. Başını öne doğru eğer ve konuşmaya başlar; Bizler şu anda ne More’un
TEFEKKÜR ediyor muyuz hiç?
Hesap günü deyince ne hissediyorsunuz?
Hesap günü deyince yüreğim ürperiyor. İlk önce ölüm geliyor aklıma.
Nasıl öleceğim acaba ne sebep olacak vefatıma.
Dünyadaki en acı veren şeye nasıl dayanırım diye düşünüyorm.
Ve kabre giriyorum.
Şu koca dünyaya bile sığmayan ruhum o daracık kabre nasıl sığar ve o aleme nasıl alışırım diyorum.
Yaşanmış Cümleler ( Bir Anı )
Mayıs ayında annem yoğun bakımdayken, gece yatağa girdim ve ellerimi açıp Allah'a şöyle dua ettim :” Allahım annemi çok özledim. Sesini, gülüşünü, kokusunu, şakalaşmasını, bana seslenmesini, her şeyiyle çok özledim n'olursun bugün rüyamda kavuştur beni “dedim ve yattım.
Rüyamda annem geldi çok sevindim öyle mutlu oldum ki o kadar özlemişim ki anlatamam, o duyguyu anlatacak kelime yok ki be abi. Özlediğim ne varsa onunla ilgili hepsini yaşadık. Sarıldık, şakalaştık… Sonra kalktı gitmeye yakın dedi ki “Gel hadi selfie çekelim birlikte dedi”. Çünkü biliyordu benim fotoğraf çekmeyi sevdiğimi. Çekemedim ki bir türlü gözlerim hep onunlaydı. Sanki yoğun bakımda değilde normal hayatta gibiydi. Hiçbir farkı yoktu. Hatta gerçek hayattan daha güzeldi.
Sabah ezanı okurken uyandım. Kalktım… Yastığım sırılsıklam olmuş, gözlerim acıdan yanıyordu. Ayağa kalkmayı denedim ama gücüm kuvvetim yoktu kalmamıştı. Saatlerce oturdum gün aydınlana kadar. Gözlerimi hiç açmadım belki yine gelir yine aynı duyguyu yaşarım diye… Sonra dedim ki “Allahım şükürler olsun sana. Sesimi duyduğun için, rüyada olsa bana hiç tatmadığım bu duyguyu yaşattığın için”.
Seni seviyorum Anne. Biliyorum bizimlesin zaten hiç yalnız bırakmadın ki. Çok özletme kendini olur mu...