Yol-daş
Sevgili (...),
Sen içeri girdiğinden beri 48 gün geçti. Sen sayıyor musun bilmiyorum ama benim için, geçen her özlem dolu günü saymamak mümkün değil. Bazen varlığının gerçekliğini hatırlamak ve o gerçekliğin benden uzakta olduğunu her bir parçamda hissetmek dayanamayacağımı düşündüğüm bir acı veriyor.
Sık sık bütüne değil de parçaya odaklanma
İhtilal
avarenin tekiydim ben
evvelce hayat gayemi bilmez idim
hayatı anlamlandırmak için çabalardım
o sıraydı senin ile tanışmam
ne iyi oldu da karşıma çıkmıştın
şimdi kulelide sahil boyu
almışız kahvemizi / muhabbet koyu
vaktiyle abdülhamidi devirenlerin okuduğu
sevgililerin el ele deniz kokusu aldığı
her yerinde bir hikayesi olan bu yerde
gönlümde
Parçalanarak düşüyorum içine senin
Bir tutam yediveren gül, bir avuç hayat
Biraz gül kokusunda bir gün seni yaşamak
. ZAKA .
Ne yapsan içine ben düşüyorum, değil mi?
Çünkü, hep seni düşündüğümü biliyorsun.
Kusursuz fırtınanın girdabı gibi bir sarmal seni çevreleyip duruyor, görüyorsun.
Ama onun yaprak kıpırdamayan sakin gözünde o kadar huzurlusun ki ötesinde ne vardı çoktan unutup gittin, seviyorsun.
Aşk senin adın, ellerinde tuttuğun
yanında olsa bile, özleniyorsun.
DÜŞÜNÜRKEN ÖLDÜ
Tahterevalli bir alçaldı bir yükseldi. Dengeyi düşündü, ardından dengeyi tanımladı. Dengeyi tanımlayamadı. “Biliyor musun? Galiba neyin ne olduğunu bilmiyoruz Ayşe. Başta bunu öğrenmek lazım” dedi. “Ne alaka şimdi durup dururken?”. “Bilmem”. Daha da konuşmadı. Sözcükler dişlerine takıldı. Diliyle geri itti. “Anlamazlar ki sizi, anlaşılmayız” diye
Kendi kalemimden...