Nerdesin?Meğer ne doldurulmaz bir derinlikmiş yokluğun.Kaderde bu sensizlik de varmış.Her insanın yüzünde sana benzeyen bir şey aramak da varmış.Sesini duymak varmış şarkılarda,bütün kitaplarda seni okumak varmış.Meğer ne dayanılmaz bir şeymiş yokluğun.Kâğıtlara seni yazmak varmış,renk renk düşünmek varmış seni,çiçek çiçek koklamak varmış.Artık hiç yazmasan da olur hiç gelmesen de...Meğer ne türlü bir ölümmüş yokluğu.
Bir daha nerdesin demeyeceğim.Bendesin artık.Dudaklarımın değdiği kadehlerdesin.Serin yağmurlar getiren bulutlardasın.Kâh denizlerdesin kâh rüzgârlardasın.Uzaktasın ama yine bu şehirdesin.
Gittiğine inanmıyorum.Gel demeyeceğim.
Gözlerinden göğüme sayısız yıldız akar
Bir gülüşün içimde binlerce lamba yakar
Bir kurtulmuştur o an çağrılsa senin adın
Sesin ne kadar sıcak sesin ne kadar yakın
Tabiat bir bembeyaz gelinlik giymiş gibi
Yüzüme kar yağıyor sanki elinmiş gibi
Sensiz geçen zamanı belli yaşamamışım
Sensizlik bir kuyuymuş onu aşamamışım
Bir yol buldum öteye geçerek gözlerinden
İşte yeni bir dünya peygamber sözlerinden
Ölüm bize ne uzak ne yakın ölüm
Ölümsüzlüğü tattık bize ne yapsın ölüm
Eskisi kadar özlemiyorum seni, Ve ağlamıyorum olduk olmadık zamanlarda.. Adının geçtiği cümlelerde, gözlerim dolmuyor.. Yokluğunun takvimini tutmuyorum artık. Biraz yorgunum.. Biraz kırgın.. Biraz da kirletti sensizlik beni! Nasıl iyi olunur henüz öğrenemedim ama “İyiyimler” yamaladım dilime. Tedirginim aslında, seni unutuyor olmak, Hafızamı milyon kez zorlamama rağmen yüzünü hatırlayamamak korkutuyor beni.. Gel diye beklemiyorum artık, Hatta istemiyorum gelmeni.. Nasıl olduğun konusunda ufacık bir merak yok içimde. Arasıra geliyorsun aklıma, banane diyorum Benim derdim yeter bana banane! Alıştım mı yokluğuna? Vaz mı geçiyorum, varlığından? Tedirginim aslında, Ya başkasını seversem? İnan o zaman seni hayatım boyunca affetmem