Gelecekte basima gelecek cok guzel bir gunu gorsem, nerede ve kiminle yasanacagini bilsem, tam gununu ve saatini bilemesem de asagi yukari hangi zaman icinde gerceklesecegini bilsem ciddi bir sorumluluk biner omuzlarima sanirim. Sonucta beni o gune goturen sey benim spontane kararlarim ve eylemlerim. Peki ister istemez tum kararlarimi ve eylemlerimi sorgulamaya baslamaz miyim? “Sunu veya bunu yapmak, beni hangisi o gune goturecek, bunu yapmali miyim yapmamali miyim?” diye dusunmez miyim her hareketimden once? Kitabi okurken istemsizce sorguladigim ve cevabini merak ettigim ama cevap ararken isin icinden cikamadigim dusunceler. Ek olarak, Leyla’nin icinde bulundugu bu ikilemleri ve karmasayi okurken kendimi onun yerine koyup “Ben olsam ne yapardim?” sorgulamasi da yapinca, kitap epey surukluyor ve icine aliyor.
Sezin’in ilk kitabina kiyasla kesinlikle cok daha iyi yazilmis ve kurgulanmis bir kitapti bu. Son bolum gercekten sok etti, boyle bir son hic tahmin etmiyordum. Epey zekice bittigini dusunuyorum. Tam Sezin’lik olmus sonu; zaman kavrami, lucid ruya, astral seyahat ve paradoks gibi kavramlarla cok vakit gecirdigi ve youtube’da bize detayli bir sekilde anlatmaya calistigi icin tam onun zihninin kurgusu olmus gercekten.
Kisacasi kitabi begendim. Her ne kadar Leyla’nin buhrani beni iyice dibe cekse de inanilmaz surukleyiciydi kitap. Belki hayatimin Leyla gibi hissettigim doneminde olmasaydim beni bu kadar alip alip duvarlara vurmazdi ama olsun, yine de okumasi guzeldi.
