Emel
Emel
@serengeti
Bitti.. bu kadar güzel bir kurgu romanın sona ermesi hüzünlendirdi.Bitmesin diye uzata uzata zamana yayarak okudum. Tamam
İnce Memed serisine son noktayı koymuş bulunuyorum. Yaşar Kemal’in dehasına yeteneğine öngörüsüne ve kafasında kurguladığı o dünyaya şapka çıkarıyorum. Anadolu’dan insan profilleri ve bu ülkede değişmeyen bazı şeyler de efkarlandırıyor..
Her öykünün son paragrafını öyle merak ve iştahla okudum ki;sanki tüm düğümler çözülüyor ve her şey açığa çıkıveriyordu o paragrafta.
Hayatın ta kendisi takılmış dizelere,belki kıyısından geçip de ayırdına varamadığımız hayatlara şahit kılmış bizi Yalçın Tosun. Her bir sayfada ayrı yaşanmışlık ve hüzün..
Saliha,Sinan,Cevher üçlemesiyle gittiğimiz o uzaktaki bozkır,sonra geri döndüğümüz o gri kentin tam ortasında bırakıveriyor okuyucuyu. İçimizde buruk bir his ve kentin tüm yaşanmışlığıyla kala kalıyoruz tam oracıkta.
Kitapla alakalı çok inişli çıkışlı duygular hissettim.Bazı yerlerde beynimde döndüğü halde kelimelere dökülemeyen cümlelere rastladım ve sanki bazı yapbozlar yerine oturdu.Bazı yerlerde ise yazarın,yada baş karakter Adam’ın kendi düşüncelerini hep bir mantık çerçevesine oturtmaya çalışırken verdiği örneklerin,düşüncelerin boş laftan ibaret olduğunu gördüm.Bu da bana;süper tespitler var kitapta derken aslında buna tüm kitabı katmamam gerektiğini gösterdi,çünkü tespitlerin bazıları içi boş ve katılmadığım cinstendi.
Bazı yerler gereksiz uzatılmış gibi gelse de;
Doğu Akdeniz coğrafyası cocuklarının arafta kalma hikayesi güzel işlenmiş diyebilirim.
Bu coğrafyanın bir parçası olarak yaşadığım hissetiğim duygularla yüzleştim bazı yerlerde.
