"Beni herkes sevdaya asi sanır,oysa aşk beni nerde görse tanır.Hasret tanır,zulüm tanır,ölüm tanır,yüzüm yüzümden utanır..."
_Serkan Uçar
Meşru sevdalardan gayrı meşru acılar doğuyor kundaklara.
Beni herkes sevdaya asi sanır
Oysa aşk beni nerde görse tanır
Hasret tanır zulüm tanır ölüm tanır
Yüzüm yüzümden utanır
Sen sınav öncesi ezberlediğin bilgilere kovalent bağla güçlü bir şekilde bağlanmak istesen de hepsi Van der Waals etkileşimlerle nöronlarından uçar giderdi. Nasıl bir travmaysa bu kavramları yazarken bile hâlâ midemde bir yanma hissediyorum.
Hasret bir fidan idi, büyüdü ağaç oldu.
Hançerler bağrımda sıralı benim.
bir düş kursak
senli, benli
Meftunum gözlerinin en koyu karasına.
yorgunum ustam;
ne katıksız somun isterim senden,
ne bir tas su,
ne taş yastıkta bir gece uykusu.
var gücünle asıl sükunetime,
çığlığım kopsun,
uzat ellerini güneşe dokun,
uyandır uykusundan,
tut yüreğimden ustam tut,
tut beni, sür güne...
Serkan Uçar
ustam,
ne zaman o senin bildiğin zaman,
ne sevda gördüğün masallardaki.
eskiden,
halı tezgahında dokunurdu aşklar,
nakış nakış, körpe kız ellerinde.
mendillere yazılırdı isimler,
yüreklere kazılırdı gizlice.
sevdalılar asil ve de yürekli
sevdalar, kavgalar iki kişilik.
oysa şimdi;
çorak gönüllere ekiliyor sevdalar seher vakitlerinde.
meşru sevdalardan,
gayrı meşru acılar doğuyor kundaklara,
günahkar gecelerden.
beni herkes sevdaya asi sanır,
oysa aşk, beni nerde görse tanır,
hasret tanır,
zulüm tanır,
ölüm tanır,
yüzüm yüzümden utanır.
Serkan Uçar
ustam!
aklım firarda.
gözbebeklerimde müebbet hüzün,
dilimde ay kesiği bir yara,
düşüm kırık dökük,
umudumun boynu bükük,
bir öksüzün omuzlarında sukut.
yüreğim sana emanet sıkı tut.
tut ki; kancık pusulara düşmesin.
bir hain kurşunu gelip deşmesin.
Serkan Uçar
Sana vurulduğum o gün ortasından beri,
Dudaklarımda mahur bir şarkı oldu adın.
“Beni herkes sevdaya asi sanır,
Oysa aşk, beni nerde görse tanır,
Hasret tanır,
Zulüm tanır,
Ölüm tanır,
Yüzüm yüzümden utanır..”
Düş bahçelerim yağmalanıyordu,
Herkes payına düşeni alıp giderken.
Bütün kimsesizliğimle,
Bütün çaresizliğimle,
Bütün çıplaklığımla, kalıyordum karanlığın koynunda;
Üşüyordum,
Tepeden tırnağa buz kesiyordu yalnızlık.
Saat on ikiyi beş geçiyordu.
Bu vedayı nasıl hayra yorayım
İçimi üşüten yel senin adın