Olmadı. Olmayınca olmuyor. Âlemin bir sahibi var, demek ki böyle uygun gördü.
Sayfa 162
Nurten sen bu pis dünyanın içinde nasıl bir gerçeksin? Nasıl tertemizsin?
Sayfa 167
İnsanın babasının ağlaması da bambaşka bir duygu. Annelerin ağlamasına alışığız ama baba ağlayınca dünya duruyor sanki.
Sayfa 166
Bazen suyun berraklaşması için önce bulunması gerekiyor.
Sayfa 165
Geçinmek istesek geçinirdik ama istemedik herhalde, ne bileyim. Ne kavgalar ne geçimsizlikler. İkimizin de derdi birbirimizle değildi. Başka bir şeyin kavgasını veriyorduk biz.
Sayfa 161
Yalansızız artık. Hâlâ birkaç sırrımız var. Ama yalansızız.
Bilmezden gelmek bazen en iyisi. Bilmemeyi istiyorsun çünkü. Öyle olmamasını istiyorsun. Gerçeğin öyle olmamasını. Ama elinden bir şey gelmiyor. Kendi gerçeğini yaratıyorsun sonra; o gerçeğe öyle bir sarılıyorsun ki seninle beraber herkes inanıyor.
Bu acıyı bin farklı cümleyle anlatabilirim ben ama hepsi aynı kapıya çıkar.
Yapayalnız örülmüş bir hırka giymişim yıllardır, onunla ısınmaya çalışmışım gibi hissediyorum kendimi.
Vay be dedim,öldüğün anda bütün mahremiyetin bitiyor. Hayattayken ister misin biri alsın telefonunu, açsın okusun bütün mesajlarını.
Mektuplar gelmeye başlayınca yeniden başlamıştı hayaller. Deliye dönüyordum her mektupta, mutluluktan havalara uçuyordum.
Bazen suyun berraklaşması için önce bulanması gerekiyor.
Onun mutlu olduğunu düşünüp teselli ettim kendimi. Kendime ona kızmamayı öğrettim. Kendime onun mutluluğunu dilemeyi öğrettim.