Ama alıştım Muazzez, bundan sonra yokluğunla geçecek zamana. El pençe divanım huzurunda. Sana tahsis ettik yürek denilen arsayı ;koy in cin top oynasın ;koy anılar cirit atsın...
Sayfa 65Kitabı okudu
Sevim haklı Zarif, bir oyuncak zürafayla konuşuyorum.
Sağ ol derdimi dinliyorsun yıllardır. Başka da kimseye anlatamıyorum zaten. Sen anlarsın. O gün o dergide okumuştum. Zürafaların kalbi, kafalarından daha büyükmüş. Biz öyle değiliz. Bizim kafamız kalbimizden büyük Zarif
Beden üşüse çaresi vardı işte, eyvah ki ruh üşüyorsa...
Ne diyordu şair, ne zaman bir dosta gitsem evde yoklar...
Filmler, emekliler ve kediler olmasa çay bahçelerini hatırlayan kimse kalmayacak.
Sayfa 137
Kız Sevgi, fazlam mı var Allah aşkına, sen söyle Fikriye, ha Şükran, söyle? Doğum kilosu hep bunlar. Otuz beş sene oldu ben Semih'i doğuralı. Kalmasın mı o kadar doğum kilosu? Kalk Şükran, kır iki yumurta daha... :)))
"kaybetmek bizim işimizdir.”
"Birini anlayabilmek için anlatmasını bekliyorlar. Oysa, anlam zaten orada. Gösteriyor kendini, keskin bir taş gibi duruyor insanın üzerinde. Anlamak için, yaralanmayı göze alıp yaklaşmak, gözünün kenarındaki çizgiler arasında kendine bir yer edinmek..."
Bazen düşünüyorum da, şunlara âşık olacağıma, Pavlov’a köpek olsam daha kolay öğrenirdim, kime yaklaşmam kime yaklaşmamam gerektiğini.