Ragueneau dükkânını çekip çevirirken bir yandan da şiir yazar. Sabaha kadar yazar. Gün ağarmaya başladığında, artık şiir yazmayı birakıp fırının işleriyle uğraşması gerektiğinde kendi kendine şöyle der: İçindeki tanrıyı sustur Ragueneau, şimdi rübap zamanı değil kebap zamanı! Ne güzel bir sesleniş değil mi? Ben de gerçek hayata karışmam gerektiğinde kendi kendime böyle seslenirim: İçindeki tanrıyı sustur, şimdi şiir zamanı değil!