İnsanın dile getirebildiği en temiz, en duru sözcük "anne", en güzel sesleniş "anneciğim"dir.
Anne hayatta her şeydir. Hüzünde teselli, kederde umut ve zayıflıkta güçtür. Sevginin, şefkatin ve bağışlamanın kaynağıdır. Annesini yitiren, başını koyacağı bir göğsü, ona dua eden bir eli ve onu koruyan bir bakışı yitirir.
Sayfa 54Kitabı okudu
“…Çabamız yaşamak/ Yaşadıklarımıza aldanmaktı/ Zamanı böyle tüketmenin acısı/ Kaybetmenin acısıydı/ Daha azdı…” (s. 143)
“…İnsan ki/ Hüzünlü bir yürek taşımalıdır/ Hüznün terk ettiği yürekler/ Yürek değildir” (s. 87)
Dertliyim hep dertliyim/ Söyleyemediklerimden yana…” (s. 69)
“…Yaşamak aldanmaktır ey dost/ Sen de yaşa ve aldan…” (s. 52)
“…Hangi şiir yaraladı böyle bizi/ Yüreğimiz neden hep yangın yeri…” (s. 45)
“…Ya ben çürümüşlüğü her gün artan bir çağa/ Nasıl seslenmeli ne demeliyim” (s. 34)
“…Geceler yorgun, küheylan yürümek bilmez/ Rüyalar ağırdır bağrımda erimek bilmez/ Sönmekte aşk çerağım dirilmek bilmez” (s. 20)
“…Hayalin bile çekip gittikçe gözlerimden/ Yıllardır içimde döndükçe bu ince sızı/ Biter mi sınandığım acıya mahkûmiyetim…” (s. 18)