"..sessizliğin sesinden daha güzel bir müziği kimse yazamadı şimdiye kadar."
Zülfü Livaneli
Dışlananlar ( roman - sayfa 27)
Kütüphaneci Jason, o gün sempatik bir okuru olan Maya'ya kitapları ve kütüphaneyi anlatır ...“ ilginin sonsuz bahçesi, düşünce ve hayal gücünün sığınağı. Her bir kitap, zamandan ve mekandan bağımsız bir dünyanın kapısı gibidir. Raflar, birer bilgelik ağacı; yaprak yaprak açılan sayfalar ise, tıpkı insan ruhunun katmanları gibi derin ve çeşitli. Kütüphane, sessizliğin müziği eşliğinde, fısıltılarla dolu bir sır odasıdır.
Kütüphanenin koridorları, birer zaman tüneli; adım adım attığın her yol, seni bir önceki çağın düşüncelerine, bir sonraki çağın hayallerine taşır. Her bir kitabın omurgası, birer hikaye sütunu; onları bir araya getiren her raf, düşüncelerin mimarisi ve anıların sütunlarıdır.
Okuyucu, bir hazine avcısı gibi, bu bilgi labirentinde yolunu bulur. Her bir keşif, ruhunun derinliklerinde yeni bir yıldızın parlamasına sebep olur. Kütüphane, tıpkı bir denizin ortasındaki bir ada gibi, sakin ve huzurlu bir limandır. Burada, her okur kendi yolculuğuna çıkar ve her kitap, onları bilinmeyen diyarlara, hayal edilmemiş serüvenlere davet eder...
Bilginin sonsuz bahçesi, düşünce ve hayal gücünün sığınağı. Her bir kitap, zamandan ve mekandan bağımsız bir dünyanın kapısı gibidir. Raflar, birer bilgelik ağacı; yaprak yaprak açılan sayfalar ise, tıpkı insan ruhunun katmanları gibi derin ve çeşitli. Kütüphane, sessizliğin müziği eşliğinde, fısıltılarla okurlarıyla konuşur adeta...."
Mayıs 
Hanife Çıta
Yaman çelişki...
Yalnızlığım en kalabalık yerim;
İçimde at koşturuyor dağlarımı yıkanlar...
Sessizliğin çınlaması nedir, bilir misiniz?
Yalnızlığın kulakları sağır eden uğultusu nedir?
Son sözler nasıl yankılanır, hiç bitmeyen bir aks ile...
Gözlerinin önünde bir ânın resmi,
Kulağında bir çığlıkla
Gürültülü bir yalnızlık içinde kalmak
Nedir bildiniz mi hiç?
Bir
"Sessizlikten daha büyük veya daha muhteşem müzik yoktur ama bu müziği anlamak ve hissetmek için fazla zayıfız. Aramızdan sessizliğe dalıp bunun inayetini alamayanların müziği vardır; müzik sessizliğin sözü gibidir çünkü sessizliğin büyüklüğünü ortaya çıkarır ve bize boş gevezelikler sunmaz."
|Miguel De Unamuno|
Sessizlik, gürültü çağında şifadır. Her gün yarım saatimizi 'sessizliğin sesi'ni dinlemeye ayıralım. O kadar sessiz olalım ki 'yağmurun sesindeki müziği', 'duvardaki taşların sesi'ni duyalım.
Kemal Sayar
Geceler
Demiştim ya hani gülüşlerin ardında bir acı yatar diye. Evet işte o acıları gizleyebiliyorum ama geceleri tek başıma kalınca bu pek mümkün olmuyor. Herkese yalan söyleniyor da kendine söyleyemiyorsun. Eskiden tecrübelerimi anlattığım yazılar yazarken buraya bugünlerde acılarımı yazıyorum sadece. Yalnızlığımı severken şuanda yalnızlıktan nasıl midemin bulandığını, acılarımın ne kadar bastırdığını, müziği bırakın sessizliğin bile beni dinlediği günlerdeyim. Aslında kendimi bile dinleyemiyorum. Artık mide bulantısından fazlası var, kusacak derecedeyim. ÇOK CANIM SIKILIYOR. Ölümü derinlerde hissettiğim, kafamda düşüncelerin bile sustuğu sonsuz, bucağı olmayan bir sessizlik içerisindeyim. Ölümün bile yaklaşmadığı, seslerin bile uzak durduğu, şiir yazamayacak kadar bitkin bir haldeyim. Bir yorgunluk var ölsem geçecek gibi. Ölümden öte bir gerçek var mı Dünya'da? Ölümün bile saçma geldiği günlerdeyim. Sanki bir foseptik çukurundayım, kokudan dolayı kimse yaklaşmıyor. Sanki çok yüksek bir dağdayım kimse yanıma çıkmak istemiyor. Sanki ekvatordayım sıcaklığımdan korkuyorlar. Neyse görüşmek üzere. :)