İnanılmaz. Dilini beni öyle bir sarıp sarmaladı ki sayfaların nasıl ilerlediğini anlamadım. Sanki Zora Neale Hurston uzun zamandır karşıma çıkmasını beklediğim yazardı. Kadın yazarları okumaya öncelik vermeye karar verdikten sonra okuduğum romanlardan biri, yazarın okuduğum ilk romanı. Raflarda tesadüfen denk gelip aldığıma bu kadar memnun olduğum bir kitap hatırlamıyorum. Öylesine şairane bir dil kullanmış ki bir sanat eserine bakar gibi ruhumda hissetim kelimelerini. Irkçılığına değinmediği için eleştirildiğini okudum ama hayatın içine mercek tutmuş, sana ne düşünmen gerektiğini söylemeden, olanı yaşayanın gözlerinden görmeni sağlamış. Bu kitabı bir başkası yazmış olsa kasvetten boğulabilecekken, öyle olmadığını ve acının bir sonraki sayfaya taşmadığını görüyorsunuz. Janie’nin Tanrı’sını görmeniz hissetmeniz için inançlı biri olmanıza gerek kalmıyor. Olay örgüsünün başlayışını ve sonunda bağlanışını tatmin edici buldum. Keşke şöyle yapsaydı dediğim hiçbir şey olmadı. Kalbimi kıran her yeni acıda Janie’nin hayatına devam etmesini izleyip okumaya devam ettim.
İçinden ölüm geçen kitapları sevmem ama Zora Neale Hurston bunu hayatın içinden alıp başka bir şeye dönüştürmüş.
Son olarak; kitapta ‘şiveli’ yapılan çeviriye baya eleştiri gelmiş ve kitabın içine girmeyi baya zorlaştırdığından bahşedilmiş. Normal şartlarda kesinlikle keyifsiz bir okuma deneyimi olurdu benim için ama bu kitapta batmadı, belki de izlediğim yabancı filmlerden zihnimde İngilizce tavır ve jestlerle birlikte canlandığı için kitaptan çok kopmamış olabilirim.
