"Zeka bir insanın sahip olabileceği en büyük lüfutlardan biri.. Ama ne yazık ki, bilgi arayışı sevgi arayışını kapı dışarı ediyor."
İnsanlık tarihinin en acımasız yanıdır sevgisizlik. Çoğu insanın ufacık bir sevgi uğruna feda edemeyeceği hiçbir şeyi yoktur. Başkaları tarafından beğenilme arzusu, kabul edilme isteği, çevremizdekilerin bizden sıkılmaması ve bizimle sohbetinde olumlu tutumlar sergilemesi için kim bilir neler yapmışızdır bunca zaman.. Ama tüm bunları yaparken kendi özbenliğimizi, öz sevgimizi genellikle arka plana attık ve bu da bizi asık suratlı ama başkalarının gülüşlerine muhtaç bir karaktere dönüştürdü. Tıpkı Charly gibi..
Charly, zeka seviyesi düşük ana karakterimiz. Toplum tarafından dışlanılan, kusurlarıyla sıkça alay edilen, ailesi tarafından sevilmeyen bir isim. Bu eksiklerini tamamlamak ve kendini bilgili, güçlü biri olarak göstermek için çeşitli testlere girer ve ameliyat olmak ister. Nihayetinde ise bir uçtan diğer uca geçerek süper zekalı bir kimliğe bürünür. Gerçekten zeki olacağını düşündüğü vakitlerde hep mutlu olacağını zannederdi. Oysaki asıl mutluluk için zekanın bir seviyeye kadar gerekli olduğunu, sonrası içinse yetersiz kaldığını acı tecrübelerle öğrenir.
O, "normal" bir birey olmak istiyordu. Ağlayan, gülen, seven, sevilen.. Kimseye bir zararı olmayan ve sakarlıklarında elindeki fıstıklardan olmadan yaşamak istiyordu. Ama o bizim dünyamız için fazla iyiydi ve biz ona, onun gibi birçoğuna sahip çıkamadık. Ona tek yakın olanın da bir fareden (Algernon) ibaret olması da bunun en acı kanıtıydı.
