Beckett, deneme tarzında yazdığı bu eserde soyut resim üzerine ifadelerini paylaşsa da bu ifadeler, edebi alanda postmodern edebiyata uyarlanabilmektedir.
İyi bir tablonun iyi niyetli seyirci üzerinde yarattığı tuhaf, konuşmaktan uzaklaştırıcı, adeta bir dilsizin karşısında onu dinlemeye zorlanma etkisi ile iyi bir postmodern yapıtın karşısına geçen eğitilmemiş bir okuru ,onu anlamaya çalışmak zorunda bırakmak paraleldir.
Üzerinde düşünülmemiş hiçbir eserin varoluşsal açıdan zihin evrenlerimizde var olamayacağını, tek bir gerçek okurun dahi üzerinde düşündüğü eserin ise varoluşunu tamamlayacağını vurgulamaktadır.
Soyut sanat konusunda söyledikleri postmodernizmin edebiyata yansımasıdır. Biçimlere, gerçekçiliğe, geleneklere saplanıp kalanların yenilikçiliğe nasıl düşmanca saldırdıklarını ortaya koymaktadır. Statükocu edebiyat eleştirmenlerinin dışında kimseye söz hakkı tanınmaması eleştirilmektedir.
Resim yapmak İle özgün bir postmodern eser ortaya koymanın benzerliklerini, fırça izi ile metinlerarasılığı, çizgilerin simgeleri ile sözcüklerin sembolik seçimini, her tonun binlercesi arasından seçimi ile metafor yaratıcılığı, örtük anlam yağmurunu göz önüne sermektedir.
Resim de edebiyat da insanlığı anlatmak için bahanelerdir Beckett'e göre. Aslolan insanlığın durumudur ki o da iç açıcı sayılmaz. İnsan ki yaşamın koşulları İle bedellerinin ayrımına kolay kolay varamayandır çünkü.
Okunması zorlayıcı ve bir o kadar da irdelemeye yöneltici bir deneme.
Alice Miller’ın bu kitabı aslında bir tesadüf sonucu çıktı karşıma ama iyi ki çıkmış. Miller kitabında; biz inkar etsek veya farkında olmasak da bedenimizin tepkilerinden ve bu tepkilerin sebeplerinden bahsediyor. Neye ihtiyacımız olduğu, nelerden hoşlanıp hoşlanmadığımız, nelerin büyük bir çoğunluk tarafından doğru olarak kabul edilip aslında
Ah Madame de Prie...
Bu satırlarda senin çöküşünü okurken hissettiklerine tanık olurken nasıl da kendimizle yüzleştik.
Fransa’da ihtişamlı dönemlerinden birinde sarayda yüksek mertebesi olan Madame de Prie,nin Normandiya’ya sürgün edilmesiyle yaşadığı çöküşü Zweig amcamız anlatıyor bu kez. Stefan Zweig ayrıcalığı diye bir şey var benim
Engeller bedende değil zihinlerimizin içinde.
Esenlikler diliyorum herkese. Kitabımızı diğer kitaplardan ayıran eksiklik değil fazlalıkları var. Yazardan bahsetmek istiyorum kısaca: Rukiye Türeyen üç aylıkken geçirdiği bir havale (menenjit) yüzünden beden sağlığını kaybediyor yüzde doksan dokuz olarak hayatına devam ediyor, şu anda ise kırk yaşında. 2014 yılında kendi imkanları ve azmiyle
Hepimizin engelleri var. Sizinki nedir?
Melody... Kitabı okurken ne kadar çok sarılmak istedim, onunla konuşmak, dinlemek istedim anlatamam. Her çocuk, her birey özeldir. Bireysel farklılıklar bizi özel kılan şeylerdir. Engel bedenlerimizde veya zihinlerimizde değil, engel bizim bedenlerimiz arasında. 'Normal' olan kim, ne demek bu 'normal' ? Kime göre? Neye göre 'normal'iz? Bizim öncelikle ilişkilerimizde araya koyduğumuz engelleri yani ön yargılarımızı kaldırmamız, onlardan arınmamız gerek. Başka türlü ne anlaşabilir ne de anlaşılabiliriz.
Kitap bana düşüncelerim bağlamında çok şey kattı. Kendime kızdım. Neden hiç bu yönle bakmamışım dedim. Daha sonra topluma kızdım. Neden göz yumuyoruz bu ayrıcalıklara, ayrımcılıklara diye. Okurken zaman zaman duygulandım, bazen kızdım bazen de düşündüm.
Çok etkileyici ve farkındalık kazandırıcı bir kitaptı. Kesinlikle her bireyin okuyup bakış açısı kazanması gereken bir kitap.
Bu incelemeye, ölüme dair hislerimi döktüm
İntihar eden bir adamın hayatını anlatan bir eser.
Ben ölüme ayrı, intihara ayrı üzülüyorum. İntihar eden birini duyunca çok kötü oluyorum. Bir şeylere karar verirken yanlarında olamamak, o sıkıntılı durumunu kimseye anlatmadan gitmelerini kabullenmek çok zor. Onların ardından sadece bir kağıda yazdıkları yazılar kalıyor. Tüm sıkıntısını tek bir
