Hepimizin engelleri var. Sizinki nedir?
Melody... Kitabı okurken ne kadar çok sarılmak istedim, onunla konuşmak, dinlemek istedim anlatamam. Her çocuk, her birey özeldir. Bireysel farklılıklar bizi özel kılan şeylerdir. Engel bedenlerimizde veya zihinlerimizde değil, engel bizim bedenlerimiz arasında. 'Normal' olan kim, ne demek bu 'normal' ? Kime göre? Neye göre 'normal'iz? Bizim öncelikle ilişkilerimizde araya koyduğumuz engelleri yani ön yargılarımızı kaldırmamız, onlardan arınmamız gerek. Başka türlü ne anlaşabilir ne de anlaşılabiliriz.
Kitap bana düşüncelerim bağlamında çok şey kattı. Kendime kızdım. Neden hiç bu yönle bakmamışım dedim. Daha sonra topluma kızdım. Neden göz yumuyoruz bu ayrıcalıklara, ayrımcılıklara diye. Okurken zaman zaman duygulandım, bazen kızdım bazen de düşündüm.
Çok etkileyici ve farkındalık kazandırıcı bir kitaptı. Kesinlikle her bireyin okuyup bakış açısı kazanması gereken bir kitap.
Engeller bedende değil zihinlerimizin içinde.
Esenlikler diliyorum herkese. Kitabımızı diğer kitaplardan ayıran eksiklik değil fazlalıkları var. Yazardan bahsetmek istiyorum kısaca: Rukiye Türeyen üç aylıkken geçirdiği bir havale (menenjit) yüzünden beden sağlığını kaybediyor yüzde doksan dokuz olarak hayatına devam ediyor, şu anda ise kırk yaşında. 2014 yılında kendi imkanları ve azmiyle
Ah Madame de Prie...
Bu satırlarda senin çöküşünü okurken hissettiklerine tanık olurken nasıl da kendimizle yüzleştik.
Fransa’da ihtişamlı dönemlerinden birinde sarayda yüksek mertebesi olan Madame de Prie,nin Normandiya’ya sürgün edilmesiyle yaşadığı çöküşü Zweig amcamız anlatıyor bu kez. Stefan Zweig ayrıcalığı diye bir şey var benim
Bu incelemeye, ölüme dair hislerimi döktüm
İntihar eden bir adamın hayatını anlatan bir eser.
Ben ölüme ayrı, intihara ayrı üzülüyorum. İntihar eden birini duyunca çok kötü oluyorum. Bir şeylere karar verirken yanlarında olamamak, o sıkıntılı durumunu kimseye anlatmadan gitmelerini kabullenmek çok zor. Onların ardından sadece bir kağıda yazdıkları yazılar kalıyor. Tüm sıkıntısını tek bir
Bu kitap yaklaşık 3 4 yıldır kitaplığımdaydı okurum diye birkaç kitapla beraber sinav haftasına yakın bir zamanda almıştım bir türlü sıra gelmemişti bu kitaba. Ne zaman okumak istesem hep bir engel çıktı ya da ben okumak istemedim belki de fazla popüler olmasındandı.Sürekli storylerde gördükçe kitabın bu fazla popülerliği beni başka kitaplara
Niçe Ağladığında kitabını az önce bitirdim, aktif olarak 4 gün okudum. Benim için çok sürükleyici, macera ve heyecan dolu bir kitaptı. Lisede Böyle Buyurdu Zerdüşt ile tanışıp felsefesini ve nihilizm fikrini kendime yakın bulduğum Niçe'yi böyle bir kitapta okuyup tekrar tanışmak geçmişteki 'rana'ya seslenmek gibiydi. Sanırım kitap bitene kadar onunla aynı fikirlerdeydim ancak şimdi, Niçe'nin de bir insan olduğunu körü körüne fikirlerine tutulmamak-öyle olduğum için değil- gerektiğini düşünüyorum. O zamanlar kadınlar hakkında bu kadar kesin yargılarda bulunmasını kabullenebiliyordum, şimdi yaşadığımız olaylar, her gün haberlerde izlediklerimiz, 3.sayfa haberlerini düşündüğümde tam tersi bir düşüncedeyim. Ne kadın ne erkek herhangi bir düşmanlığı kabul etmiyorum, etmeyeceğim.
Yalom; Josef Breuer ve Nietzsche arasında kurduğu hasta-doktor olarak başlayan ilişkinin dostluk ile sonlanması, aradaki bağlantılar çok etkileyiciydi. Uzun ve titiz bir çalışmanın eseri olduğu ortada. Daha önce Günübirlik Hayatlar kitabını okuduğumda da beni etkilemişti, başarılı bir yazar.
Okurken 1882'de olmadığımız için bazı adımları tahmin ettiğim oldu, ayrıca kitabın aynı adla bir filmi de var. Kitapla çok bağlantısı olmasa da severek izlenebilecek bir film. Göz atmakta fayda var.
Her insanın ilk darbeyi doğduğu evde aldığı ve kendini iyileştirmek için bir ömür çaba harcaması değişmez bir hayat serüveni bu. Niçe'nin, Freud'un, Mathilde ve daha nice karakterin hayatlarına gözlediğimiz küçük bir serüvenin daha sonuna geldik. Kendi serüvenlerimizde 'neysek o ol'maya devam!
