Selvi boylum al yazmalım' ı ilk izlediğinde, gönlü Ahmet Mekin' e, gözü Kadir İnanır' a gidiyor insanın. Sonra büyüdükçe erkek ile adam arasındaki farkı öğrendikçe Türkan Şoray ' a hak veriyor insan. Sevgi neydi ?
Küçükken hep Asya’nın İlyas ile gitmesini isterdim. Kızardım ona, Büyüdükçe anladım ki Asya doğru olanı yapmıştı.. Sahi “ sevgi neydi ? “ Sevgi emekti. Asya aşkı değil, sevgiyi seçmişti..
Bu gün mü doğmuştu? Hissettiği neden sadece acıydı öyleyse. Uyanır uyanmaz gözünde biriken o yaş da ne? Her geçen gün yutkunmakta daha bir zorlanır olmuştu. 'Zaman' diyorlardı. Herşeyin ilâcı... Hep teselli içindi belki de, şimdi sadece koca bir yalan olduğuna diretiyordu zihni. Öyle olsaydı büyüyüp durmazdı bu yumru... Yıllar olmuştu gidenleri hoş görmeyi öğreneli Zehra'nın. 'Gitmek' fiilinin sonunda hep dönmek için umut vardı çünkü. Bu yüzdendi dönenleri aynı sevinçle karşılaması ve bu yüzdendi dönmeyene gönül koymaması. Sahi, gitmek neydi ki? Ali'nin konuşturduğu gibi kimse konuşturamazdı bağlamayı. O tellere dokunduğunda taa yüreğinde titrerdi nağmeler Zehra'nın. "Söyle" derdi "söyle, bugün dinlemek istediğin nedir benden ? Sen iste ki ben çalayım, sen iste ki öfken, sevincin, hüznün, anlattıkların, anlatamadıkların bir bir dökülsün vurdukça..."
"Can" derdi Zehra, "mutlu olmalısın. " "Can(ım)" derdi Ali, "mutluluğum olmalısın. " Birkaç harf kadar basit, uçurum kadar derindi aslında... Her ikisi de seviyordu da , o sevgi o sevgi değildi hiç..
O kahrolası akşam oldu ne olduysa. "Sesler... Neden hiçbir şeyi duyamıyorum? Neden her yer karanlık, Ali'nin gözleri kadar..." İlk o zaman hissetti yutkunamadığını. Demek yoktu bir süre Ali. Dönecekti ama. Dönmezse kırılırdı kanadı. Dönmezse kim olurdu sırdaşı?...
Bir kez sesini duyma ümidi değil miydi 12.30 lara alarm kurması? Razıydı yemek saatini kaçırmaya, bir duyaydı sesini.. Ama artık Zehra konuşuyor, Ali dinliyordu. Sussa Zehra " Anlat ne olur" diyordu ya, böyle değildi ki Ali...
Ne çok şey birikmişti yine de. Birkaç günlük gelişine yol yol kelime dizmişlerdi bitsin artık yollar diye..." Geldiğimde " dedi Ali, " hani hep gitmek istediğimiz tepeye götür beni. Çalar söyleriz bildiğimiz türküleri koca çınarın altında." " Söz" dedi Zehra. Bir söz ne kadar asılı kalabilirdi ki oysa...
Geldi Ali... Hem de sirenlerle geldi, hem de dilindeki Zehir önce boğazını, sonra yüreğini delip geçmişti Zehra'nın, hem de Ali yoktu artık, hem de Zehra'nın parçalarından götürmüştü yanında, hem de Zehra doğmuştu o gün...
"Zaman" demişti Ali, "her şeyin ilâcı. Asma yüzünü, yıldırmasın hiçbir şey seni..." "Zaman" dedi Zehra. "Az az yaklaşıyorum Ali'ye..."
