Mü'minler sevgi, merhamet, şefkat ve yardımlaşmada bir vücut gibi olmalıdırlar.
İnananlar, birbirlerinin sevinç ve kederine ortak olmak zorundadırlar.
İslam toplumu bir vücut gibidir; bir uzvun hastalığının bütün vücudu rahatsız etmesi gibi, bir müslümanın başına gelen bela ve musibetleri, bütün müslümanlar kendilerine dert edinmelidir.
Filistin bizim davamız. Ve bu davanın daima bilincinde olmak zorundayız! Ya Rabb unutkanlardan olmaktan sana sığınırız, senden sana sığınırız. Merhamet et. islam dinini dünyaya hakim kıl, islâmî muzaffer kıl.
Âmin
hükmettiklerine sadece sevgi gösteren bir tanrı noksandır. benim gözümde. Çünkü hayat, sevgiden çok daha büyüktür,çok daha derin, çok daha karmaşık.Elbette sevgi gereklidir; şefkat, merhamet, hoşgörü elbette gereklidir, ama yeterli değildir. Rüyamda bana görünen o kara gözlü çocuğun söylediği gibi: "Sevginin de şefkatin de fazlası yoldan çıkartır." İster tanrı olsun, ister kral isterse baba, hükmettiklerine sadece bu duygularla davrananların kaderi, hükmettikleri tarafından küçümsenmektir.
Ömrümüz bir sınav arenası! Bizler de içindeki gladyatörleriz ve tek yolumuz savaşmak.
Sebep sonuca kefil olurmuş.
Başkasına değil ama kendine veremeyeceğin tek bir hesap bırakma ardında.
İnsanın vatanı çocukluğu dur.
İnsanın canını en çok ailesi yakarmış.
Kutsal olan: sevebilmek, emek vermek, merhamet etmek ve şefkat gösterebilmek.
Kapalı olan kapıdan içeriye sevgi bile giremez.
Hataların en büyüğü, hata yapmamaya çalışmakmış.
Tecrübem yok , fikrim kayıp.
Anlatamadıklarımızı dinleyecek birini bulabilmek çok daha zor.
İnsanoğlu yalnız değildir. Bu bir seçimdir. Ya isteyerek yalnız bırakırız kendimizi ya da mecbur bırakılırız.
Bir erkeğin özgür irademe uygulamak istediği baskıya karşı durmasaydım eğer, zayıf duruşumu kendime ve yaradışıma ihanet sayardım.
Öyle bir zamanda dünya ya gelmişiz ki günahsız kalabilmemiz imkansız.
Zor zamanlar geçirir, size acı veren şeyler yaşarsınız.
Bunları unutmak mümkün olmaz yalnızca acılarınızı bastırırsınız.
Sonra hayatınıza birileri girer ve siz onlara bastırdığınız acıları açarsınız, amacınız yalnızca bu duygulardan kurtulmaktır.
Onlara en derin duygularınızı paylaşır, sizi anladığınızı düşünürsünüz ve bu sizin onlarla bağ kurmanızı sağlar onlara bağlanırsınız.
Sonra bir öğrenirsiniz ki
Sizi arındırıp iyileştirdiğini düşündüğünüz insanlar meğerse sizi daha büyük bir yıkıma götürmek için hayatınıza girmiş.
Yaşadığınız travmaları tekrardan ortaya çıkarmış.
Kendinizi bulduğunuz, bir defa izleyip daha sonra hiç izlemediğiniz izlemek istemediğiniz izleyemediğiniz filmi izlemenize, bir defa okuyup daha sonra hiç okumadığınız kitabı okumanıza,
bir defa dinleyip daha sonra dinlemediğiniz şarkıyı tekrar tekrar dinleyip bastırılan acıları yeniden yaşamınıza sebep olmuştur.
Anlayacağınız sizi uçurumun kenarına bırakmıştır.
Hayatınızın geri kalanını da duygusuz bir insan olarak devam etmenize sebep olmuştur.
Oysa bu zararlı varlıklar hayatınıza hiç girmeseydi belki de hayatta hep umudunuz olacaktı.
Güven, sevgi, sadakat, dürüstlük, şeffaflık, merhamet, şefkat...
Bu duyguların var olduğunu dair umutlar...
Şimdi siz sizden çaldıkları bu duygular için onları hayatınızdan çıkarın tüm yaşanmışlıkları unutun ve bu kısa ömürde yalnızca sizi gerçekten seven ve değer veren insanlarla mutlu olmaya çalışın.
insanın vazgeçilmez yetileri; sevgi, şefkat, nezaket, merhamet ve cömertlik usul usul geri çekiliyor aramızdan. Kuraklaşıyoruz verememenin yarattığı boşluk, insanlığın ardında kalan çölde büyüyor.
“Çöl büyür: vay haline içinde çöl saklayanın!
#Nietzsche
