Sevgili MEB
Osmanlıda sınıf geçme kitap bitirmeyle alakalıydı. Hangi dersi sectiysen o dersin o zamana kadarki en iyi kitabı öğrenciye veriliyordu. Kitabı komple calisip bitirince sözlü sınava tabi tutulurdu. Bakın tek ders. Sözlü sınav sonucunda eğer geçer not alırsa başka bir derse geçilirdi. . Demekki aynı anda ders verilme yok , tek tek ders verilme vardı .. Bu yüzden bu çocuk bütün derslerden çok başarılı olmak zorundaydı. Şimdiki gibi yarım yamalak ortalama geçer bir not fikihtan şu kadar kimyadan bu kadar okul bitirme yoktu.. Bu yüzden medreseden mezun Öğrenciler ciddi manada her konuda bilgili çok başarılı öğrenciler olurlardı. Kitaplarını bitirdikten sonra Hocası bitirdiği dersi öğrencinin yaşadığı topluma gidip anlatmasini isterdi. Niye? Çünkü bakalım halk anlayabiliyor mu senden? Burda öğrencinin dilinin sadeligi var. Anlatım gücünün gelişmesi var.. Tatlı dil sadelik var.
Ramazan yetgin - Kpss tarih.
Neler oluyor sevgili Meb
Sınıfında bir dahi görmektense birkaç eşek görmek daha çok memnun eder bir öğretmeni.
Bir Yudum Kitap
Yaşamak bu. Yarın ne olur, ne biter bilinmez. Kaç asır evvel şöyle demiş Nizamî: "Sen kendi ayağına zahmet vermeye bak, yoksa başkalarının ayağıyla yol alamazsın." İnsan, kendine yetmeli sevgili okur. Öyle ya da böyle... Var olun.
Nizamî - Hûsrev ve Şirin
MEB Yayınları, s.239-240
Hüsrev’in Adaleti ve Cömertliği Hakkında
Hüsrev'in şan ve şöhreti göklere kadar yükselmişti. O zamana kadar böyle bir saltanatla kimse tahta oturmamıştı. Bütün tebası halkı ile görüşmeye karar verdiği bir günde, beş sınıf insan huzurunda divan durmuştu. Huzurda ilk safı zenginler tutuyor. İkinci saf, muhtaçların ve fakirlerindi. Üçüncü saf, takatsiz düşmüş, mezarın kenarından bir kıl ile kurtulmuş hastalara mahsustu. Dördüncü saf, ayaklarındaki zincirler gönüllerine bir çivi gibi batan esirler ve mahpuslar içindi. Beşinci saf, katillere aitti ki, o safta kimse kimseye: “Nasılsın?” diye soramazdı. Katillerin önünde, af ümidine düşmeleri için de bir kurtuluş çizgisi çekilmişti. İnzibat âmiri birden bağırdı: “Herkes yalnız önündekine bakacaktır!”
Zengin, fakiri görünce kendi haline binlerce şükür etti. Fakirin gözü hastaya ilişince sağlığından ötürü hamd-ü senada bulundu. Hasta olan, ayakları zincirliye bakınca serbest oluşundan dolayı halinden çok memnun kaldı. Ayakları zincirli olanın gözü katile değince dudakları Allah'a şükür için kımıldadı. Katil de kurtuluş ümidini görünce, onun da gözleri ümit ışığı ile parladı.
Hüsrev’in sarayı, her sene bu merasimi tatbik eder ve halk, âdil bir idare sayesinde mesut ve müreffeh yaşardı.
"Kadın, Hak nurudur, sevgili değil. Sanki yaratıcıdır, yaratılmış değil!" (Hz. Mevlana, Mesnevi, cilt 1,s.195, MEB Yayınları)
Sayfa 25Kitabı okudu
Sevgili Urfa'mıza resmen kavuşmuş bulunmaktayız. Atanan herkese hayırlı olsun ✨
Ve işte 31 Mart hâdisesinin Padişah kaleminden teşrihi:
31 Mart 1917 - Beylerbeyi... Tarihi vaz’ederken bilâ ihtiyat titredim. Vakiâ, yeni tarih hesabiyle o güne on üç gün daha var. Bu isim, rakkam olmaktan çıkmış, bir devr-i tarihe âlem olmuştur. 31 Mart vak'asının tehaddüs edeceğini evvelden pek az kimseler hissettiler. Fakat hakikatı ve sebep
《Sevgili Necip Fazıl;
Sana tevfikhânede söylediğim bu sözü benden yazılı olarak istediğin için aynen kaydediyorum.
Dahilim olmadığı halde bazı ahbaplarımın padişaha suikast teşebbüsünde bulunmaları sebebiyle ben de maznunen Beşıktaş karakolunda tevkif edilmiştim. İsticvabımı yapan Münir Hasan Paşa ile Yâver Kenan Paşa bana daima 《efendi oğlum》 diye hitap ederlerdi. Beni zaptiye hapishanesine gönderdikleri zaman bileklerime kelepçe vurmamışlar ve sivil bir polis terfik etmişlerdi. Bu esnada 21 yaşında bir genç mektep talebesiydim.
Halbuki, 60'ını geçmiş, vekillik etmiş, meb'usluk etmiş bir ihtiyar olarak birkaç sene evvel İstanbul polis müdüriyetinde tevkif olunduğum zaman, mahut (Zeki), vaziyete muvafık söz söylediğim zaman bana 《eşek!》 diye hitap ve dayakla tehdit etti.
İşte azizim, haşin ve mütehakkim dediğimiz adamların siyaset maznunları hakkında gösterdikleri nezaketle, Cumhuriyet mefkuresine bağlılıklarını iddia eden kesanın izhar ettikleri muamele! Artık sen ilerisini tasavvur et!
Sayfa 316 - Sırrı Bellioğlu'nun Necip Fazıl'a yazdığı mektupKitabı okudu