Kimin üzerine düşsek, kimi kendimizden çok düşünsek, önemsesek hep değiştiler... Hiç gitme diyenler kendileri gitti. Benden başkasını sevme diyenler yüzümüze bakmaz oldu. Kolum kanadım dediklerimiz çaldı gökyüzümüzü. Ama ben inanıyorum ki birilerinin maviliğini çalanların gökyüzünde bir daha kuşlar uçmaz. Uçmasın da zaten...Velhasıl bir zamanlar çok sevdiğim ve bir gün gideceğini adım gibi bildiğim birinin yasını tutuyorum. Güvenmiştim, ne olursa olsun bir yol bulacağımıza inandım...Çünkü seviyor sandım...
Çok seviyorum demeliyim ki çok seviyorum desin...Bu bir itiraf değil mi ?
Sevmek ve sevilmek ihtiyacında olduğumdan, âşık olduğumu sandım. Başka deyimle, aptallık ettim.
Deneyimli bir insan olarak o zamana kadar hep sormaktan kaçındığım bir soruyu sık sık sorarken yakalıyordum kendimi. “Beni seviyor musun?” sorusu takılıyordu dilime. Bilirsiniz, böyle durumlarda, “Ya sen?” diye yanıt vermek âdettir. “Evet,” diye yanıtlarsam bu soruyu, gerçek duygularımın ötesinde bağlamış oluyordum kendimi. “Hayır,” demeye kalkışırsam, artık sevilmeme tehlikesini göze alıyor ve bunun acısını çekiyordum. İçinde huzuru bulacağımı umduğum duygu ne denli tehlikeye düşerse, arkadaşımdan o duyguyu o denli çok bekliyordum. Böylece, gittikçe daha açık vaatlere sürükleniyor, yüreğimden gittikçe daha büyük bir duygu ister hale geliyordum. Bu şekilde, şirin bir alık için yalancı bir tutkuya kaptırdım .
Bir papağanı sevdikten sonra bir yılanla yatmak zorunda kaldım.
Baban seni seviyor ama sevgisini gösteremiyor... Gösterilmeyen bir sevginin ne değeri var ki? diye sorguluyorum seni. Bir gece bile olsun dizinde uyuyamadığım zamanlarım, şefkatinle hiç okşamadığın saçlarım, Evladım! diye sarılıp hiç öpmediğin korkularım ve içimde, Keşke benim babam da...diye başlayan hayallerim sorguluyor seni. Artık eskisi kadar kızgın değilim sana. Ama şunu bil ki ben o küçücük yüreğimle sana tutunmaya çalışırken, sen o kocaman bencilliğinle hep ittin beni. Sonra ne oldu biliyor musun? Sende bulamadıklarımı hayatım boyunca hep başkalarında aradım. Sayende sevgiyi hiç tanıyamadım. Yanlış kararlar aldım. En ufak bir ilgiyi, kocaman bir sevgi sandım.Hayatım boyunca bir orta yol bulamadım. Hep uçlarda dolandım. Ya aşırı bağlandım ya da hep kaçtım.
Aldandım. Seviyor sandım..
Herkesin seviyormuş gibi yaptığı, ancak sevginin ne olduğunu pek az kimsenin bildiği bir zamanda yaşıyoruz.
Sayfa 38 - Şule Yayınları
“Ah, Küçük Prens! Kısa ve hüzünlü hayatını işte böyle,
yavaş yavaş anladım. Epeydir tek eğlencen gün batımlarının
o dinginliğine dalıp gitmek olmuştu demek. Bu ayrıntıyı, dördüncü
günün sabahı, "Günbatımlarına bayılırım, haydi günbatımını görmeye
gidelim," dediğinde öğrenmiştim.
"Ama, beklemek gerek..."
"Neyi?"
"Günesin batmasını."
Bir an şaşırıp kalmış, sonra da basmıştın kahkahayı.
"Yine kendimi gezegenimde sandım!"
Doğru ya... Herkes bilir ki, Amerika'da öğlen olduğunda, Fransa' da güneş batıyordur.
Bu durumda, insan bir dakika içinde Fransa'ya gidebilse, günbatımına tanık olabilir. Ne yazık ki, Fransa çok çok uzakta. Senin küçük gezegenindeyse, sandalyeni birazcık geri çektin mi, tamamdı, alacakaranlığı dilediğin an seyredebiliyordun...
"Bir gün, günbatımını tam kırk dört kez izledim!" demiştin bana. Sonra da bir süre susup, "Biliyor musun... İnsan günbatımlarını çok kederliyken seviyor..." diye
eklemiştin.
"Su kırk dört günbatım izlediğin gün de çok kederliydin demek?"
Ama, karşılık vermemiştin soruma.”
Galiba İnsan Yaşamayı Çok Seviyor
Evrenin geleceği ile ilgili bir derse katılan yaşlı bir kadın ilgili bir fıkra vardır. Dersten sonra konuşmacıya bir soru sorar." Afedersiniz Profesör, evren ne zaman yok olacağını söylemiştiniz?" "Dört milliyar yıl kadar sonra " diye cevap verir konuşmacı," şükürler olsun" der yaşlı kadın," bir an dört milyon dediğiniz sandım."
