"Devam etmek için başka bir sebep bul," dedim. "İyi ya da asil bir sebep olması gerekmiyor. Sadece bir sebep olması yeterli."
Kendi sebebimi biliyordum: İçimde her zaman bir açlık vardı. Bu açlığım çektiğim acılardan, yaşadığımız dehşetlerden çok daha güçlüydü. İçimdeki her şey pes ettiğinde bile kıpırdanmaya devam ediyordu. Umut değildi, tırmanıyor, artmıyor, daha çok pençelerini saplıyor, beni sürüklüyor, durmamı engelliyordu. Sonunda bu sebebi kelimelere döktüğümde, ne kadar basit bir şey olduğunu görmüştüm. Açlığım yaşam arzusundan başka bir şey değildi.