Şeytan

“Ne yaparlarsa yapsınlar, aldırış bile
etmeyeceğim!”

Macide etrafındakilerde hoşuna
gitmeyen herhangi bir şey gördüğü
zaman aklına ilk olarak: “Acaba ben
de aynı şeyi yapmıyor muyum?”
düşüncesi gelirdi.

bana öyle geliyorki,
sizin gülmeniz ile kızmanız
iltifat etmenizle azarlamanız
arasında hiç bir fark yoktur.

Bir insanı kendisi kadar, kendi
düşünceleri, dertleri, korkuları ve
noksanları kadar ne meşgul edebilirdi?

Düşünceleri mütemadiyen sıyrılıp
başka taraflara kaçıyordu.

...
Yetmez, diye yineledi şeytan.
...
Bunlar da yetmeyince Varedici, şeytana devlet ve ikbal, mülk ve erk, makam ve mevki, nihayetinde şarap, çalgı, cümbüş ve âlem gösterdi.

Yarı gülümsedi şeytan. Ama yine yetinmedi. Bunlar, dedi, pek çoklarını Senin yolundan çevirecek güçte. Ama daha güçlüsü olmalı. Bana onu ver. Kendisine direnmek çok zor olanı.

Bunun üzerine Âlemlerin Rabbi, şeytana, kadının suretini gösterdi. Kadın ki henüz Âdem’in zihninde bir kelime, varlık âleminde bir resimdi.

Şeytan, o aklı baştan alıcı gözleri, o mahmur nergisleri, o saçlar arasına gömülmüş munis çehreyi, fidan endamı, beyaz omuzları, gümüş bedeni görünce duramadı, yerinden kalktı. Birkaç adım attı. Döndü, bir O’nun makamına bir kadının suretine baktı.

Gördüğü karşısında sersemledi. Neydi bu, nasıl bir şeydi?

O bile esrimişti.

Neden sonra, tamam, dedi. İstediğim bu işte!

Neticede baş eğmesi istenirken başını göklere dikti. Bir vehimle vehimlendi. Toprakta topraktan fazlasını, ateşte ateşten azını göremedi. Oysa o sadece ateşti de, Âdem sadece toprak değildi.

Şeytan işte! Melek değildi.
Kibir, secdenin tam tersi.