“Öyleyse rahat edin. İnsanları bozarım, doğrudur, çünkü hayal ettiririm. Ama Tanrı daha kötüdür — en azından bir anlamda, çünkü o, çok daha az estetik olan bozulabilir bedeni yarattı. Düşler, hiç olmazsa, çürümez. Geçer. Böylesi daha iyi, öyle değil mi?”
Mutlak ki Pessoa yaşarken bir bütün haline gelseydi bu eser, bambaşka yerlere giderdi. Yine de güzel hissettirdi zaman zaman. Yine, yine ve yine, elbette bir Huzursuzluğun Kitabı değil :)
