ŞEYYAD HAMZA (XIII. YÜZYIL)
Ecel tutmuş elinde bir ulu câm
Ki ol câmın içi dolu ser-encâm
Kime ayak sunar kime içürmiş
Kimi esrük yatur toprakta mûdam
Ki bir bir içer ol sâkî elinden
Bay u yohsul ulu kiçi has u âmâ
Zehî şerbet ki bir kez andan içen
Ne subh olduğunu bilür ne ahşam
Ne şerbettir bu hiç rengi bilünmez
Kızıl mı ak mıdur yâ puhte yâ nâm
Ne arslanları yaturmuş bu sâkî
Ne ejderhâlar olmuştur ana râm
Selâtinleri yaturdu bu sâkî
Ki bunlar bir köyü idi Rum u Şâm
ŞEYYAD HAMZA (XIII. YÜZYIL)
Aceb nitdüm yâra virmez selâmı
Bu zâlim müddeî komaz ola mı
Menüm iki cihanda yârum oldur
Menem anun âhir kemder gulâmı
Şu cefâlar ki sen bana kılursan
Aceb kâfir müselmâna kıla mı
Yûsuf’a kalmadı bu hüsn bâkî
Kıyâs eyle [sana] yârum kala mı
Seni sevmez mi yohsa Şeyyad Hamza Denînün biridür bu kaltabâni