G E R E K
GAZEL
1 Yandurdi derdün bağrumi; senden banâ dermân gerek,
Gerçi bu yolda âşikın cân ü dili sûzân gerek..
2 Düşdüm yine işk odina; biryân yürek, giryân gözüm.
Her kim ki düşdi işkune biryân ü hem giryân gerek.
3 Her kim vücûdı şehrini gördi vü girdi şübhesüz,
Yargu anundur oy melik, ol sâhib-i dîvân gerek.
4 Sun sâkıyâ ke'sen rahîk, çal mutribâ işkan refîk;
Kim mest olan bù bâdeden hayrân u hem galtân gerek.
5 Ben kul olânın kûliyam, altun olânın pûlıyam;
Her kim bu yolda kuldurur, âlemde ol sultân gerek.
6 "Kalû: Belâ" da cân sanâ itmişdi ikrâr ey sanem;
Şimdi arâmuzda bizim ol ahd ilen peymân gerek..
7 Esfelden uş gönlüm kuşı vakt oldi pervâz eyleye;
Simurğ-i Kaf'ı ko, banâ Arş üstine cevlân gerek.
8 Göster cemâlün bir kezin, tâ kim Nesimi cân vire;
Çün İyd-i Ekberdür yüzün bin cân anâ kurbân gerek.
Sayfa 112Kitabı okudu
Mekansuz oldı Nesimi, mekanı yohdur anın;
Mekana sığmayan ol bi-mekan mekanı n’ider?
GAZEL
1 Bu turfe şem'i gör âhar asel dudâğından;
Aceb ki münfail olmaz güneş yanâğından.
2 Benefşe, zülfine bâtil teşebbüh eyler imiş;
Sabâ, çıhar bu hayâlî anın dimâğından.
3 Hemişe serv-i sehînin budâğı bî-ber olur,
Meger bu serv ki sûsen biter budâğından.
4 Zemâne, zülf ü ruhınden belâya saldı beni;
Hem ol zemân ki seçildî karâsı âğından.
5 Garîk-i bahr-i gam itdi benî bu şîve ilen,
Gelür teferrüc ider her zemân kırâğından.
6 Eger ayâğına düşmek mecâlüm ola idi,
Dahî götürmez idüm bâşumi ayâğından.
7 Zemâne çeşm ü çerâğı Nesîmi yârundur;
Getür çerâğuni, yandur anım çerâğından!
Sayfa 179Kitabı okudu
3 Sûretün Ahsen-i Takvim, yüzün Kıble imiş;
Bu söze "Yoh!" diyenin âdını Şeytân dimişem.
Sayfa 164Kitabı okudu
DÜŞMÜŞEM
GAZEL
1 Yüzün güninde ey kamer, envâra düşmüşem;
"Ânestü nâren" olmuşam, ol nâra düşmüşem.
2 Dârü-'s-Selâm-i husnüne, ey Cennet'in güli!
Düşdüm ezelde, gör ki ne gül-zâra düşmüşem.
Sayfa 150Kitabı okudu
Ey Nesîmî âkibet vârur yele,
Bî-vefâ îlen yinen nân ü nemek.
Ey Nesimi, vefâsızla yenen tuz ekmek, sonunda savrulur, gider. ("Tuz - ekmek yemek" : "Arkadaşlık etmek" yerinde kullanılan bir deyimdir. "Tuz - ekmek hakkı tanımamak" da "nan-körlük etmek" demektir. Bu deyim Farsçada da “Hakk-i nân ü nemek" sûretinde geçer.) -
Sayfa 110Kitabı okudu