muhyeddin-i arabî hz.leri, aya fazla bakılmamasını öğütler. “ay ışığı, yüze zehir fakat sırta şifadır.” der. aslında, bu zehir, zehir değil, şifanın şiddetle ve ansızın yoğun olarak gelişinden doğma bir çarpılıştır. güzelliğin şiddetli çarpmasıdır ay çarpması.
kuran sûre, sûre, ayet, ayet değil de birden bütünüyle inseydi, insanlık o’nun güzelliğinden, belâgatından mahv olmaz mıydı dersiniz?