Yokluğun buz gibi soğuk
Uzaklardan bir ses olmanı isterdim, bir selam, bir nefes... 'Üşüme' diye seslenmeni isterdim... Bir el olmanı isterdim, bir kol... 'Özledim' deyip sarılmanı... En karanlık yerinde düşlerimin çıkıp gelmeni isterdim kınalı bir bahar gibi, umut ışığı olmanı isterdim hayatıma... Gelseydin ve yaslasaydım başımı omuzuna,
“Korkular basmış dünyayı,şimdi bir semt adı “Vefa”
Kutsal kavgalardan bile kaçan kaçana
Anlaşılır gibi değiliz,tek bedende kaç kişiyiz
Hem yok eden hem de tanık ,ne esaslı karmaşa ...”