Okullarda bizim öğrendiğimiz en önemli şey, en önemli şeylerin okullarda öğrenilemeyeceği gerçeğidir.
Reader Follow Recommendations
Kabul edelim ki hayat temelde adaletsizdir. Burası kesin. Fakat adaletsiz bir yerde olsanız bile, orada bir tür adaleti bulabilme olasılığının varlığına inanıyorum. Bu, zaman ve zahmet gerektirebilir. Belki de harcadığınız zaman ve zahmetin boşa gitmesi sonucuyla karşılaşabilirsiniz. Böylesi bir adalette, arayışa girmeye yetecek değer bulabilmek, elbette herkesin kendine kalmıştır.
Ben temelde böyle düşünüyorum ve bugüne kadar bu düşünce paralelinde yaşadım. Kısmen, ortaya çıkan sonuç açısından bakıldığında, kendi arzumla yalnızlığı istemiş olabilirim. Özellikle benimki gibi bir iş yapan insanlar için, farklı derecelerde olsa da, kaçınılması güç bir rota bu. Fakat bu yalnızlık hissi, bazen şişeden fışkıran asit gibi, farkında olmadan insanın yüreğini kemiriyor, eritiveriyor. Bu tehlikeyi, kendimce (olasılıkla deneyimlere dayanarak) bildiğimi sanıyorum. İşte o yüzden de, bedenimi fiziksel olarak hareket ettirmeyi aralıksız sürdürmek, bazı durumlarda son sınırlarına kadar zorlamak yoluyla, içimde taşıdığım yalnızlığı ÇÜRÜTMEK, göreceli hale getirmek zorundaydım. Bilinçli olarak yapmaktan ziyade, önseziler yoluyla.
Sürdürebilmek, ritmi kesmemektir.