Okumak mangal gibi yürek ister. Sayha ile başlayıp sayha ile biten okurunu da bitiren kitap.
Yemene gönderilen askerlerin; ailelerinden, vatanlarından uzak oldukları yetmez gibi çöl ikliminde değil savaşmaya ,yaşamaya bile müsait olmayan bünyeleri ile yokluk,açlık,sefalet ile insan üstü çabaları ve imtihanları. Onları anlayabilmek için biraz kapı aralasa da anlaşılması mümkün olmayan yaşam.
Cehalet ile dünyevi menfaat birleşince karşı konulamaz isyan; aman ya rab ne menem bir elemdir bu!.. Kardeşi kardeşe kırdıran içi gavur dışı ehli takva casuslar; nasıl da yağmur gibi yağdı Osmanlı topraklarına.Onlar vardı ise de canını dişine takan kahraman askerler. Ah! Kaderin onları yemende kıskaç altına alıp esaret ile noktalanan eşi benzeri görülmemiş irade üstü,aklın maverası görev, vatan, ümmet aşkı. Kendilerine silah bırakmaları için hususi haber gelse de - “varsa geri donmek isteyen sağa adım atsın”- sözüne, herkesin put gibi yerinde duruşu, ne de göğüs kabartan sahne ama… Bu idrak ile seferden geri kalmayan ve 43 bir de zaytuni amca ile 44 kişi ile 25 bin isyancıya kafa tutan koca koca yürekler.
Birer birer kuma gömdükleri arkadaşları değil yürekleriydi aynı zamanda. Zira öyle diyordu yazar: Askerlik arkadaşı başka hiçbir şeye benzemez…
Ya kadınlar, nişanlı kızlar, yıllarca yemenden gelecek haber ile teselli bulmadılar mı ? Yıllarca /11-9/ yıl asker beklemek kolay mı idi ?
Anlatılması güç ne denilse az…
İçinden alıntılı yapılacak olsa diğer satırların hatrı kalır… öyle bi kitap işte..
