“Sonra gitti. Kocaman bir boşluk... Kızgın bir bıçağın ete değmesi, dağlanan etin çıkardığı koku, acının zirvesinde olup da bir an hiçbir şey hissedememe... Gidişi bunlardı işte.
Üzerime kapanan kırk demir kapının kırk demir kilidinin uğultusu değildi beynimde yankılanan. Gidişiydi. Dokunamadığım nasırlı ellerinin umutsuzluğu, gözlerinde gördüğüm yıkıntıydı. Hiç böyle gitmemişti.”
“Karıncanın birine sormuşlar, “Nereye gidiyorsun?” diye. “Kabeye!” demiş karınca. Gülmüş herkes, “Sen bu minicik ayaklarınla nasıl varırsın oraya?” Karınca cevap vermiş, “Varamasam da yolunda ölürüm..”
Belki de buydu sorun; yürümek! Yürürken değişirdi insan, varınca değil. Varılacak bir şey var mıydı gerçekten? İnsan her yolun sonunda kendine varıyor, hep kendine yürüyordu. Kâbe insanı kendisine götüren yolun kendisiydi.”
“Kahretmedim hiç. ‘Keşke’ demedim. Baharım olmadı içeride, doğru. Ama baharın kokusu hep burnumun ucundaydı. Yitirmedim o kokuyu, izini sürdüm. Dışarı çıktığımda da yürümeye devam ettim. İnsanlar değişmişti fakat yollar duruyordu. Yürünecek yol olduğunda, bacaklarım kendiliğinden atıldı ileriye. Derman arkadan geldi..”
