"İnsan dedikleri bu nankör, kan dökücü, cimri, unutkan"
diyor ismet özel şiirinde. arttırıyorum ben daha fazlasını söylüyorum.
insan dedikleri yalancı, aldatıcı, sahtekar, kırıcı, kalpsiz, bencil... ve daha birçok şey. güzel hiç mi bir şey yok insana dair diye soruyorum kendime. sonra güzel olan her şeyin geçici olduğu asıl gerçekliğin ve kalıcılığın kötülük olduğunu anımsıyorum. (keşke anımsamasam)
şiir seviyorum, ismet özel seviyorum ama bu kitaptaki şiirler yani özellikle son kısımdakiler okurken biraz sıktı diyebilirim. ama buna rağmen bi şiir okumuş olmak bile bana kendimi iyi hissettiriyor dizelerdeki o uyum zekice yazılmış o sözcükler ve hepsinin birleşiminden ortaya çıkan o sanat... muhteşem.
eğer dinlemediyseniz ismet özel'in şiirlerini kendi sesinden dinlemenizi tavsiye ederim.
ve ek olarak kimseye güvenmemenizi de bi hayat tavsiyesi olarak vermek isterim
