Bir insan, başka bir insanı ne kadar düşüne bilir ki? Aklında, içinde, düşlerinde büyüyen duyguya ne ad verile bilir? Şiir bazen çaresizlikten yazılır. Bazen meraktan. Bazen özlemekten. Bazen aşktan. İşte sen bütün bu duyguların toplamısın. Şiirsin işte...
Ümit ÜSKÜDAR
Dile gelmiş şiirsin
Şiirden daha güzel bir işsin
Sen Allah'ın takdirisin
Dilde sözcükler dizilir
Mısralar yani yani
İnsanlar diz dize
Çiçekler hep sana
Dilim edepli
Yüreğim senli
Bugün gezegen düzenli
Yollar sana çıkar
Kitap okurum gece gündüz
Sayfalar arasında kayboldum
Son sayfada bir isim var
Seni orada bulurum...
bütün oyunlar bitti - bir sen kaldın yalnızlığımda
bir başka dünyadayım artık - beni çocuklar bile anlıyor
yıktım boğaları bir bir - bana gül atma yıkıldım
ne yapsam nasıl etsem nasıl boğsam öz çocuğumu
git - ona git - çek gözlerini - ben yorgunum yokluğuna
bilsen ne güzel yokluğuna
parmaklarımda o hiç kurtulamadığım acı uğultu
yokladım kapıları tek tek - dönüp ülkene düştüm
bilsen ne güzel düştüm
tatlı bir kıpırtının ötesindesin
çocuksu korkularını giyiniyorsun
yaralı bir temmuz ikindisisin
hırçın sularıma iğilmiş
Sen, bir düşün kıyısında sessizce duran,
Gözlerinde sonsuzluk, bir yıldız kadar uzak.
Sesinde bahar rüzgarları, hafif ve serin,
Adımların, dünyanın ritmini çizen bir akış.
Bir bakışın var senin, denizleri aşan,
Kelimelerinle dokunduğun her yürek, bir öykü saklar.
Gülüşün, güneşin ilk ışıkları gibi sıcak,
Ve hüzün, bazen gölgen gibi sana takılıp kalan.
Sen, bir şiirsin aslında, yaşayan, nefes alan,
Her satırında ayrı bir hayat, ayrı bir umut barındıran.
Özdemir Asaf'ın kalemi olsam da yazsam,
Anlatamam seni tam, kelimeler yetmez anlatmaya insan.