"Tek seni mi aşındırdı zaman, tek senin mi köşelerin kaldı. Korkardın. Yeni bir sabahtan, bitiverecek korkusuyla yeni bir histen. Silik insan yüzlerinden, yıldırımlı anlardan. Ama en çok dökülmekten. Böyle kelime kelime, anlayış dilenmekten. Çıkmaz bir sokağı koşmak, koşmak, koşmak... Korkardın faydasız emeklemekten. Üst üste maskelerden ve artık iç içe geçmiş hislerden. "
"Böylesine talihsiz, böyle tümüyle silik, böylesine tutkun, böylesine toy olduğumu görünce kendimden nefret ediyordum."
o kadar sessiz, o kadar silik ve herkesçe öyle önemsiz sayılan bir adamdı ki, mahpuslar onunla alay etmekten pek zevk almazlardı.
Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları
Bilinmeyen Bir Kadının MektubuStefan Zweig · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 2022224,2bin okunma
Müsamere kültürü demek gösteriş demektir, içi boş insan olmak demektir, bir işi mış gibi yapmak demektir. Olaylara yüzeysel ve silik bakmak demektir.
Sayfa 98 - Bilgi YayıneviKitabı okuyor
Yağmur yağıyor Ömür Hanım... gökten değil, yüreğimin boşluğundan ömrümün ıssız toprağına... Ve ben sonsuz bir düzlükte bir küçücük, bir silik nokta gibi eriyip gidiyorum. Seslensem kim duyar sesimi yalnızlıklar katından?
Yıllar, çok zaman geçti ama, otuzlarımda, biz dokuz yüz yetmiş dokuzlarda neler yaptığımı, beklentilerimi, kaygılarımı saptamaya uğraşıyorum, o günlerdeki üzüntülerimi. Handiyse kırk yıl sonra o günler hayli silik, düşündüklerim, duyumsadıklarım silik.
Tan ağışından önceki karanlık dakikalarda belirir gibi oluyor. Sonra yine siliniyor.
Sayfa 183Kitabı okudu
Yağmur yağıyor Ömür hanım... Gökten değil, yüreğimin boşluğundan ömrümün ıssız toprağına... Ve ben sonsuz bir düzlükte bir küçücük, bir silik nokta gibi eriyip gidiyorum.
İçimdeki köpek silik geceye havladı uzun uzun.
“Yağmur yağıyor Ömür hanım...
Gökten değil, yüreğimin
boşluğundan ömrümün ıssız toprağına...
Ve ben sonsuz bir düzlükte bir küçücük, bir silik nokta gibi eriyip gidiyorum.”
Şükrü Erbaş
Düşünüyorum da ne çok şey yaşadığımı sanmışım.. Nasıl da yanılmışım seviliyorum diye.. Meğer hepsi birer sanrıdan ibaretmiş. Nasıl da inandırmışım kendimi bu sanrılara.. Nasıl da kandırmışım kendimi yaşıyorum diye.. Evet, nefes alıyorum. Ama yaşamak nefes almaktan çok daha fazlası. Bunların bir önemi olmayacak. Hiçbir önemi olmayacak..
Bir ölüyüm..
idam edileceğim gün kesinleşecek. Öyle ya yaşıyor da sayılmam.
Arkamda yalnızca bu mektup kalacak, bir de birkaç silik anı.. Unutmayı başaramadım ama unutulacağım. Hiç olmamış gibi unutulacağım. Bu beni mutlu ediyor. Evet, kulağa delice belki de aptalca geliyor ama unutulacak olmam beni mutlu ediyor. Artık kimsenin hiç kimsesi olacağım..
Bunları çıkmayan sesim için yazıyorum.
Daha fazla yazmamın bir önemi olmayacak. Öyle ya, belki okunmayacak bile..
.
.
rumeysa #yazıbanaaittir