Unutmak kalıyor son kez ve unutup yine aynı adreste gökyüzüne bakmak kalıyor
Aynı hüznü bir başka gecede
Başka bir sonda bulmak
Soğuk bir baharın kucağında
Bitimsiz bir tebessüme içlenmek
Kelimelerin altına geçip
Hüzünden kaçmak geliyor bir de
Sonra gözler yanıyor karanlığın
Göğsünden
Sokak lambalarında uçuşan yarasalar
Anılar gibi yakından yakında
Korkularıma çarpıyor
Gözlerimi kapatıyorum
Başka bir apartmandan
Hiç tanımadığım bir ev sanırım
Bir çocuk uğultusu
Çıldırtıyor kulaklarımı
Ve saatin hiç durmadan tik takları ruhuma
Yokluğunu hatırlatması
Ben unutmayı hep böyle unutuyorum işte